Skip to content
Прашањето пред сите прашања по најмасовниот протест во историјата на Србија на 15 март е – што и како понатаму? Додека власта очајно се обидува да го убеди својот електорат дека победила и дека стави крај на протестите, студентите одговорија дека владата ја искористила последната карта што ја имала и дека имаат три „аса“ во рацете. Повеќе од јасни се кога велат дека нивните барања не се исполнети и дека е готово кога тие ќе кажат дека е готово, пишуваат експертите за Ал Џезаира.
Во саботата студентите демонстрираа и докажаа дека претседателот на Србија [Александар Вучиќ] во голема мера ја изгубил контролата врз ситуацијата во која се наоѓа земјата. Зборува за некакви победи, изложбата ЕКСПО, економскиот раст, а на улиците на главниот град стотици илјади луѓе излегоа јасно и недвосмислено да го изразат своето незадоволство од состојбите во државата. Неговиот последен адут во ракавот беше насилството.
И додека Вучиќ, од една страна, беше подготвен да жртвува сè што го прави владетел цели 13 години – неговите лојалисти, полусвет скриен зад балаги и качулки, лажни студенти, разни криминалци и згора на се, 300 трактори – заради останување на власт, студентите беа масовноста на смртта, на протестот на нивната рака. Претседателот на Србија направи – и доживеа дебакл.
Со денови размислуваше за тоа како се создава насилство без преседан, кое, како што се приближуваше 15 март, се претвораше во државен удар и на крајот во граѓанска војна. Вреди да се потсетиме дека војните и насилството се токму природното милје на српските радикали кои го родиле актуелниот претседател на Србија.
Јасно е дека „пумпањето“ ќе продолжи.
Не е тајна дека има и разочарани, нетрпеливи луѓе кои го очекуваа новиот 5-ти октомври, но за среќа тоа не се случи, бидејќи претседателот на Србија го наполни паркот пред Претседателството со луѓе кои беа подготвени да ги дадат своите животи за неговиот опстанок на власт. Сега е јасно дека „пумпањето“ ќе продолжи и кога станува збор за студентите, секако многу посилно отколку што беше. Надлежните ги нападнаа студентите со непознато оружје, среде петнаесетминутниот молк за жртвите под настрешницата. И тоа беше буквално тоа – потегот на очајниот човек во ќош.
Сега на Вучиќ му преостанува само да тргне во отворена репресија и диктатура. Тој веќе му нареди на министерот за правда да ги гони сите оние кои изминативе денови ја шират приказната за употреба на звучен топ. За малку ќе најави апсење на ректорот на Универзитетот во Белград, Владан Ѓокиќ. Не треба да изненадува што се предлага предлогот за воведување задолжителна администрација на универзитетите, но и во основните и средните училишта, кои исто така се во карантин. Претседателот на Србија во изминатите говори се закануваше со „контрареволуција“, а во тој бран може да настрадаат многу независни медиуми и новинари, но и секој што мисли поинаку од него. До каде ќе оди ќе покажат деновите што претстојат, но не си оставил друга опција.
Кога станува збор за студентите, тие ќе продолжат со блокадите. Нема враќање на факултетите во однос на продолжување на учебната година се додека не се исполнат нивните барања. Кои се нивните планови и идни активности засега не е познато. Во јавноста има одредени очекувања дека студентите јасно и недвосмислено ќе излезат во јавноста со осуда на претседателот на Србија и поддршка за формирање експертска влада која би ги исполнила нивните барања. Засега во јавноста велат дека нивните пленумци не се изјасниле за ова, дека немаат став по ова прашање и продолжуваат со ненасилни протести.
Вучиќ е пред одлука дали ќе предложи нов кандидат за премиер или ќе распише предвремени парламентарни избори за 8 јуни. Кој и како ќе гласа на овие избори, во ситуација на студентски блокади и немање можност тие да бидат слободни и демократски, не вреди многу да се размислува, особено ако студентите не се заинтересирани.
Што и да се случи, извесно е дека Вучиќ веќе нема овластување или легитимитет да ја води државата на начинот на кој тоа го прави со години. Се зголемува бројот на луѓе на улиците, протестите не стивнуваат. Ќе видиме наскоро дали ќе остане така. Многу зависи од идните одлуки на студентите, а на граѓаните на Србија им останува да продолжат да имаат доверба во нив – и да се вооружат со трпение. На крајот на краиштата, студентите постојано потенцираа дека не се работи за трка на 100 метри, туку за маратон.
