Национално обединување: Кога, со кого, како и околу што?

Мицкоски вели дека е подготвен во секое време да разговара со кој било политички актер, кој има каква било идеја, која води кон национално помирување за државните стратешки интереси. На масата има две понуди, една од Димитриевски и една од Филипче. Доколку неговата подготвеност не се вуди на дело, ќе биде јасно дека станува збор за уште една медиумска мантра за залажување на граѓаните, кои од избори на избори ја губат довербата дека Македонија може да биде пристојно место за живот.

Љубиша НИКОЛОВСКИ

Премиерот Христијан Мицкоски во новогодишното интервју за МИА ја отвори темата за национално помирување која на политичката сцена во Македонија циклично се повторува со децении, но безуспешно.

Тој нагласува дека е подготвен во секое време да разговара со кој било политички актер, кој има каква било идеја, која води кон национално помирување за државните стратешки интереси.

Мицкоски потсетува дека тој уште во октомври повикал на обединување што ќе кулминира со заедничка соработка што би ја имале политичките чинители и МАНУ за како што вели „да креираме една долгорочна стратегија за неколку децении однапред за да знаеме што треба да направиме и каде треба да се стремиме како држава“.

Но самиот тој барем десга не понуди никаква конкретна стратегија или платформа за национално единство.

Она што во јавноста циркулира се предлозите од ЗНАМ и од СДСМ.

Ако премиерот вели дека е подготвен да разговара „со секого што има  било каква идеја или предлог што значи национално помирување“, ете му прилика да го направи тоа.

Тогаш е прашање на ден кога тоа ќе се случи, затоа што во овој момент веќе постојат најмалку двајца кои изразија подготвеност за реализација на таа идеја.

Едниот е Максим Димитриевски, лидер на ЗНАМ кој веќе „истрча“ со „Националната платформа за македонско национално единство и дефинирање на македонските национални црвени линии“ и чиј текст го достави до коалицискиот партнер во Владата.

Значи половина од работата би требало да е завршена штом има таква подготвеност од страна на лидерот на ВМРО ДПМНЕ.

За волја на вистината премиерот Христијан Мицкоски ја поздрави иницијативата на Движењето ЗНАМ. Но, рече дека конечниот став ќе го соопшти откако ќе биде разгледана.

– Да видиме што е таа платформа. Откако ќе ја видиме, тогаш можеме да го кажеме нашиот коментар и нашите согледувања.

Дали досега во раководството на ВМРО ДПМНЕ ја прочитале и што мислат за неа јавноста нема информации.

Другиот политички субјект кој изрази потреба од создавање државна стратегија и платформа која ќе биде натпартиска, наднационална и надетничка, е опозициската СДСМ.

Но, Мицкоски ниту со Венко Филипче досега не искомуницирал за оваа тема конкретно. Вели имале чести средби за време на пратеничките прашања кога  „разменуваат по некоја реченица“.

Очигледно тоа не е доволно за сериозен разговор за создавање политички консензус и национално помирување. Напротив  сè уште гледаме остри обвинувања од обете страни за начинот на водење на државата, што само доплнително ги дели граѓаните и создава општествена тензија.

Ако сега, сета политичка моќ е собрана во ВМРО ДПМНЕ и во општествено најдоверливата личност според анкетите, а тоа е Христијан Мицкоски, тогаш тој треба час поскоро да ја прочита Платформата на кумановскиот градоначалник и лидер на ЗНАМ, да го повикаат и Филипче некаде на попристојно место, наместо во кулоарите на Собранието и да седнат заедно да поразговараат за она за што декларативно сите се залагаат, а во пракса многу малку прават.

Доколку тоа не го направи, ќе биде јасно дека станува збор за уште една медиумска мантра за залажување на граѓаните, кои од избори на избори ја губат довербата дека Македонија може да биде пристојно место за живот, од која нивните деца нема да мораат да бегаат во странство или да вадат бугарски пасоши за да бидат Европејци.

Инаку, повикот „ајде да се здружиме, ама по мое“, не е од сега и веројатно нема да биде последно. Тоа како по правило доаѓа од страна на секоја гарнитура на власт, а опозицијата одбива, што е некако иманентно контрадикторно, кога е познато дека секој сака да биде власт.

Кога последен пат СДСМ понуди таква опција, Мицкоски ја одби. И тоа два пати. Еднаш кога Зоран Заев понуди формула за поделба на власта во коалициска Влада со ВМРО ДПМНЕ и тоа според изборните резултати, Мицкоски ја одби како несериозна, односно како „фолирање“ на Заев. Иако беше логично да го провери „непристојниот предлог“ на ЗЗ.

Второто одбивање од лидерот на ВМРО ДПМНЕ беше понудата на Димитар Ковачевски за коалициска Влада, кога дури и ДУИ беше договорно „елиминирана“ од учество во неа.

Сега Мицкоски е на ред да понуди или да прифати стратегија за „спас“, доколку сериозно мисли дека треба да се постигне национален консензус по стратешките прашања за земјата. Ако навистина, како што вели, не е „авантуриста ни егзибициониста“ и дека во животот гази на цврста штица и ако носи  промислени одлуки, нека го докаже тоа на оваа обединувачка идеја,

Но овој пат да не биде „дојдете да се обединиме околу мојата платформа“, зашто таа е најдобра, туку да се направи консензус за почеток барем за оние работи по кои и нема драстично изразени разлики.

Сè друго е веќе видена приказна со која политичките партии „ги возат“ македонските граѓани од локални до парламентарни, па назад преку претседателски, само за глас повеќе, за да можат потоа непречено да си ја тераат „својата“ платформа правдајќи се сè везден со легитимитетот на граѓаните.