Skip to content
Најновиот портрет на Сонцето не го прикажува запалениот диск каков што го памтиме од училиштата. Наместо тоа, Сонцето се простира преку мозаик толку детално, што можете да подредите десетици Земји една до друга во еден единствен пиксел – и уште ќе има простор.
Жолтите филаменти и светлите лакови видливи на фотографијата претставуваат меури од плазма на температура од милион степени, заробени во магнетни чворови кои се протегаат илјадници километри над површината на Сонцето.
Оваа импресивна слика е снимена од вселенското летало Solar Orbiter, кое веќе пет години се наоѓа во својата планирана седумгодишна мисија. Леталото на 9 март 2025 година го насочи својот Extreme Ultraviolet Imager (EUI) кон Сонцето од далечина од приближно 77 милиони километри, собирајќи 200 одвоени снимки во текот на четири ипол часа.
Техничарите кои ги обработуваа кадрите – ги споиле снимките во ултравиолетова фотографија највисока резолуција, конкретно во резолуција од 12.544 пиксела по страна.
Solar Orbiter: Мисија за проучување на Сонцето
Solar Orbiter беше лансиран од Земјата на 10 февруари 2020 година со ракетата Atlas V. Леталото е изградено од Европската вселенска агенција (ESA) со клучна поддршка од НАСА и носи десет инструменти дизајнирани да работат во синергија – комбинирајќи слики од целиот диск со директни мерења на честички и магнетни полиња.
Кон крајот на 2021 година, леталото започна со рутински научни операции и од тогаш се приближува сè повеќе кон Сонцето, користејќи гравитациона помош од Венера за да ја наклони својата орбита и да овозможи идни летови преку Сончевите полови.
Како изгледа Сонцето одблизу
Инструментот Extreme Ultraviolet Imager врши набљудување додека Solar Orbiter е изложен на сончево зрачење скоро 15 пати посилно отколку на Земјата. За снимањето на 9 март, операторите на мисијата ја насочија леталото во 25 различни правци, распоредени во мрежа 5×5.
На секоја позиција, камерата снимала шест тесни и две пошироки фотографии на таласна должина од 17,4 нанометри – светлина невидлива за човечкото око, но идеална за следење на температурата околу 1,8 милиони степени Фаренхајта (околу милион степени Целзиус).
Леталото тогаш се наоѓаше 11,4 степени под Сончевиот екватор, доволно близу за да открие детали, но и доволно блиску за да секој пиксел обухвати околу 300 километри.
Крајниот фајл со димензија 12.544 × 12.544 пиксела обвивал околу 7.505 пиксели преку Сончевиот пречник од 1,4 милиона километри.
Зумирање на Сончевата површина
Во текот на секој близок пристап, Solar Orbiter се приближува на само 0,28 астрономски единици (приближно 42 милиони километри) од Сонцевата површина. Од таа позиција, сондата може да посматра како светли чворови на магнетни полиња избијаат, се виткаат и пукаат, а потоа да ги спореди тие настани со налетите наелектризирани честички кои нејзините детектори ги регистрираат неколку минути подоцна.
Оваа слика на Сонцето највисок квалитет, составена од 200 поединечни снимки, овозможува да се поврзат површинските процеси со налетите на честички кои удрија во Земјиното магнетно поле два дена подоцна.
Solar Orbiter и иднината
Solar Orbiter и Parker Solar Probe (НАСА) моментално функционираат како тим: додека едното обезбедува панорамски снимки, другото лета директно низ прикажаната плазма.
Како што Solar Orbiter ќе достигнува сè поголеми географски ширини, двојното набљудување ќе обезбеди најпотпуна слика досега за моторите на Сончевото време.
Следниот близок прелет се очекува подоцна оваа година, а секој премин го приближува леталото – и во километри и во увидите – кон разбирањето на силите кои го осветлуваат нашето небо и понекогаш ја загрозуваат нашата технологија.
