Дипломатија за деца

Понекогаш ме прашуваат колку е потребно да бидеш голем за да се бавиш со големите работи во светот. Јас им одговарам: „Не премногу – само доволно за да го препознаеш гладот во туѓите очи.“

Во четвртокот, далеку од училниците и парковите, гласовите на 193 држави ѕвечкаа во високите ходници на Обединетите нации. 149 раце се кренаа „за“ – за прекин на огнот во Газа, за леб и вода до децата што броеја ѕвезди меѓу рушевините. Но нашата мала Македонија ја подигна раката половично. Не „против“, не „за“ – туку половина жолта светилка што трепка среде мрак.

Министерот Тимчо Муцунски објасни: „Резолуцијата не кажува доволно јасно што е Хамас. А ние сакаме мир, но и прецизност.“ Така, обвиени со технички детали, се повлековме на безбедно растојание од зборот „да“.

Слушам таа реченица – „не е по наш национален интерес“ – и си замислувам училница. Двајца ученици се караат. Едниот е силен, другиот гладен. Учителката прашува: „Кој ќе помири?“ Рацете од клупите бавно се кренуваат, но нашата клупа останува неподвижна. „Не сме сигурни кој започна,“ велиме. „Прво да ги разгледаме правилата на однесување.“

Секако, правилата се важни. Но во дворот, додека ние пребаруваме статии, гладот не чека декларации за дефиниција. Децата не пишуваат трактати – тие плачат.

Американската амбасадорка рече дека резолуцијата „испраќа лоша порака“. Израелскиот амбасадор ја нарече „крвава клевета“. Сите сакаат совршен текст каде сите злосторници ќе бидат именувани, а правдата испечатена со најфина мастила. Но совршените реченици не заситуваат стомаци.

Мич Албом еднаш напиша дека „со секоја одлука, или го градиме светот, или го рушиме“. Она што го научив од неговите приказни е дека најголемите работи се всушност мали – прегратка, леб, зборот „извини“, „епа да помогнеме“.

Не мора да си великан за да си на страната на гладните. Доволно е да си дете – затоа што децата не преговараат со совеста. Тие ја слушаат.

Нареден пат кога ќе се соочиме со дилема што изгледа премногу комплексна, би сакал да ги прашаме најмалите:

– Што е поважно – да му кажеме на гладниот кој згрешил или прво да му подадеме леб?

Убеден сум дека одговорот би дошол побрзо од било која дипломатска телеграма.

И можеби ќе откриеме дека „национален интерес“ е само возрасен збор за нешто што децата веќе го знаат: дека човечноста никогаш не е половична.