Skip to content
Индустрискиот пејзаж годинава открива непријатен парадокс: фабриките произведуваат повеќе, но со сè помалку луѓе. Во мај бројот на работниците опадна за над четири проценти во споредба со истиот месец лани, а трендот е речиси ист и за првите пет месеци од годината. На удар е преработувачката индустрија, каде повеќе од секој дваесетти работник останал без место, а уште поголем удар претрпува производството на капитални добра, што е показател колку малку инвестираме во опрема и иднина. Рударството и енергетиката, и онака чувствителни сектори, исто така влечат надолу со намалениот број вработени.
Во исто време, официјалната статистика за мај бележи најсилен скок на индустриското производство во речиси две години. Тоа на хартија изгледа како победа на ефикасноста, но зад бројките се крие поинаква приказна. Автоматизацијата и пренасочувањето кон извозно ориентирани, високо-капитални процеси ја зголемуваат продуктивноста по работник, но ја стеснуваат базата на вработени. Синдикатите предупредуваат дека „реформите“ често се сведуваат на затворање погони или замена на постојани работници со договорци, што формално не се водат во статистиката, а реално значи поголема несигурност и пониски примања за многу семејства.
Особено загрижува падот кај капиталните стоки, бидејќи токму таму се подготвуваат проектите што треба да ја одржат економијата конкурентна во следната деценија. Кога секој десетти работник во тој сегмент си оди дома, сигналот е јасен: индустријата не вложува доволно ни во луѓе ни во модерна опрема. Тоа директно го поткопува владините амбиции за брз технолошки раст и зелена транзиција, па наместо нови инженерски работни места, гледаме одлив на кадар кон ИТ-секторот или кон странство.
Додека министерствата ветуваат субвенции и преквалификации, работниците веќе ја чувствуваат двојната стапица на поскап живот и пониски или изгубени плати. Ако институциите не понудат јасна стратегија што истовремено ќе го поддржи иновирањето и ќе ги заштити работниците, денешниот статистички блесок ќе остане краткотрајна илузија, зад која ќе се продлабочува социјалната и технолошката празнина.
