Skip to content
Предлогот на Стопанската комора до кандидатот за градоначалник Орце Ѓорѓиевски – да се турка железничка траса по Кејот на Вардар – се обидува да звучи модерно, но всушност нè враќа во познатото скопско сценарио: грандиозен проект без основна логика. Кејот, последниот долгорочен „бел дроб“ на градот, треба да стане коридор за шини, бетонски перони и електрифицирани столбови. Наместо мирис на липи и звук на реката, ќе добиеме вибрации и свиреж на локомотиви.
„Растеретување на сообраќајот“ го нарекуваат, иако секој сообраќаен инженер ќе потврди дека метежот се создава на радијалите кај Ѓорче, Драчево и Сарај, а не по пешачката оска покрај Вардар. Од збор до збори звучи познато: Коце Трајановски пред десет години ветуваше часовник со хитови на Тоше Проески на Старата железничка станица. Тогаш градот реагираше со подбив; денес истата матрица доаѓа со шини.
Скопје не е мегаполис без алтернатива. Електрични автобуси, периферни „park&ride“ зони и вистинска велосипедска патека долж Вардар се докажани решенија што светските градови одамна ги применуваат. Нам ни треба волја, не тапи екстеритети. А кејот ни треба за да дишеме, не за да се возиме со воз на неколку станици до Карпош или Кисела Вода.
Ако некому му звучат примамливо шини крај реката, нека се прошета една недела под сенките на дрворедот и нека замисли дека местото на џогерите го заземаат бетонска ограда и перонски сообраќај. Тогаш ќе стане јасно зошто железницата на кејот е само уште една луда идеја која Скопје едноставно не смее да си ја дозволи.
