Трамп ја зголемува офанзивата врз медиумите по суспензијата на Џими Кимел

Американската медиумска сцена влезе во нова фаза на политички притисок: по убиството на конзервативниот коментатор Чарли Керк на 10 септември во Јута, ABC го суспендираше Џими Кимел по негов монолог за реакциите на „MAGA“ околу нападот, што предизвика лавина осуди од колегите водители и правни експерти за слободата на говор. Стивен Колбер суспензијата ја нарече „отворена цензура“, Џон Стјуарт сатирично се претстави како „патриотски послушен“ водител, а ЛА тајмс и Варајети ги документираа солидарните реакции од повеќе late-night имиња.

Паралелно, по убиството на Керк, властите поднесоа обвиненија за убиство против осомничениот Тајлер Робинсон; Ројтерс и АП објавија хронологија и најави за барање на смртна казна од обвинителството. Овој контекст ја засили политичката експлозивност на дебатата за границите помеѓу сатиричната критика и јавната чувствителност по трагедија.

Екс-претседателот Барак Обама јавно обвини дека администрацијата „рутински“ им се заканува на медиумите со регулаторни мерки ако не ги „замолчат или отпуштат“ коментаторите што не ѝ се по мерак – оценка која ја повторија и Варајети и други американски медиуми. Според Обама, тоа е токму оној вид државна коерција што Првиот амандман треба да ја спречи.

After years of complaining about cancel culture, the current administration has taken it to a new and dangerous level by routinely threatening regulatory action against media companies unless they muzzle or fire reporters and commentators it doesn’t like. https://t.co/uts7JpJZzN

— Barack Obama (@BarackObama) September 18, 2025

Сам самиот Трамп ја заостри реториката: на неколку настапи порача дека регулаторите треба да разгледаат одземање на лиценци за телевизии што му даваат „само лош публицитет“, цитирајќи бројка од „97% негативно известување“, и експлицитно сугерираше дека FCC може да постапи. ТРТ ворлд и други медиуми нотираа претходни изјави со истата закана, а Атлантик пренесе нови цитати со назначување на FCC како клучна алатка. Во демократии, оваа линија – политички лидер што алудира на казнување на медиуми преку лиценци – е класичен аларм за „ладно“ цензурирање.

Клучниот институционален момент е и улогата на FCC. Според „Вајрд“, новиот претседавач Брендан Кар (номиниран од Трамп) користи „џобоунинг“ – неформален притисок наместо формални забрани – за да влијае врз програмата; медиумски правници предупредуваат дека тоа е уставно проблематичен заобиколен пат. Њујорк пост јави дека Кар дури најавил дека е „вредно“ да се истражи и „The View“ по казната за Кимел – сигнал дека лостот на регулаторната моќ се шири пошироко од еден шоу-термин.

Сумирано, имаме три паралелни линии: трагедија со висок политички набој (убиството на Керк), корпоративни одлуки што изгледаат како превентивна послушност кон власта (суспензијата на Кимел) и експлицитни закани со регулаторни санкции од шефот на извршната власт и од федералниот регулатор. Во ваква конфигурација, рамнотежата помеѓу критичката сатира и јавната одговорност се заменува со прашање поважно од една емисија: дали Федералната влада има намера – директно или преку „ладна“ коерција – да ја редефинира границата на Првиот амандман? Одговорот ќе се чита не во твитови и монолози, туку во правни битки, лиценци и во тоа дали медиумските куќи ќе одлучат да ѝ се спротивстават на политичката цена на слободата