Skip to content
Чаир повторно станува мерило за политичката температура во Скопје. Во општина со голема симболичка тежина кај албанската заедница, изборната трка не е само прашање на локални услуги туку и на идентитет, моќ и модел на владеење. Во таков контекст, Бујар Османи ја постави дилемата „каков Чаир сакаме и каква ќе биде позицијата на Албанците во државата“, тврдејќи дека исходот овде ќе ја одреди и пошироката иднина на заедницата. Неговата порака е двојна: „крај на дваесет години назадување и корупција“ и „враќање на достоинството“, со апел за масовна излезност како предуслов за промена.
Османи настапи програмски и мерливо: 2.500 нови паркинг места за да се раздвижи мобилноста, ново комунално претпријатие за хигиена и „живо пренесување на сите фази“ од јавните набавки за да се пробие сомнежот во корупција. Планот го дели на итни интервенции и визија „Чаир 2040“, која, како што тврди, е подготвена со врвни архитекти предводени од Мишел Ројкинд — документ што треба да го надрасне еден мандат и да стане социјален договор со граѓаните. Со оваа архитектура на ветувања, Османи се обидува да ја спои технократската прецизност со политичката симболика: ред, транспарентност и европски изглед на општината.
На другата страна, Изет Меџити ја врамува кампањата како „мисија за кршење на стариот и корумпиран систем“ и „ослободување од еднопартиски монопол“. Наместо компромисен вокабулар, неговиот тон е мобилизаторски: враќање „меѓу луѓето“, отфрлање на „делегирани раководители“ и прекин со политички агенди што, според него, не служеле на Чаир. Во практичната рамка на програмата, Меџити таргетира исти болни точки: сообраќаен хаос и паркирање, чистота, нови градинки и премин кон едносменска, целодневна настава — со идеја Чаир да стане функционална европска општина, но и жив културен центар со отворено Кале и „жива Чаршија“. Вака поставено, наративот е помалку технократски, повеќе политички: да се демонтира она што го смета за стратешки дефект на локалната власт.
Зад судирот на тези стои подлабока промена во албанскиот политички пејзаж: силна конкуренција во „тврди“ урбани бастиони, каде симболиката и услугите се испреплетуваат. И Османи и Меџити ја прават корупцијата централна оска, но пристапот им е различен: првиот нуди надградба со алатки за транспарентност (стриминг на набавки, програмска визија до 2040), вториот нуди ресет со јазик на ослободување и прекин со „еднопартиски“ модели. И двајцата, суштински, ветуваат нова „политичка хигиена“ и рефокус на основните услуги, особено на мобилноста и чистотата — теми кои, во Чаир, одамна се натрупале како дневни фрустрации.
Клучното прашање до изборниот ден е кое ветување ќе изгледа поверодостојно за гласачот: измерливата инфраструктура со јавно надгледување на процесите, или радикалното политичко ребрендирање со целосно отстранување на старите навики. Османи бара мандат за „план“ и институционална култура на транспарентност, Меџити за „мисија“ и политичка револуција на локално ниво. Во крајна линија, битката е за довербата: дали Чаир ќе избере инженеринг на процеси или инженеринг на моќта — или, можеби, комбинација од двете. Во кампањите веќе сенаслутува линијата на судир: историскиот влог што го нагласува Османи и анти-статус-кво импулсот што го капитализира Меџити, со идентични приоритети на терен, но со дијаметрално спротивни алатки.
