Денес, 10 октомври, се одбележува Светскиот ден на менталното здравје, меѓународен настан посветен на подигање на јавната свест за значењето на менталната благосостојба и на проблемите со кои се соочуваат луѓето низ светот. Во Македонија, ова е можност да се насочи вниманието кон состојбата на граѓаните и слабостите во системот за ментално здравје.

Како функционира менталното здравје во Македонија
- Институционална рамка
Во земјава, менталното здравје е дел од општата здравствена грижа, но услугите се ограничени. Состојбата е таква што задолжително е подобрување на пристапот, каде службите за ментално здравје треба да бидат достапни во сите општини, со стручни кадри, психолози и психијатри. - Стратегии и активности
Министерството за здравство и јавни институции периодично најавуваат стратегии за превенција, едукација и зголемување на мрежата на поддршка. Но, имплементацијата е често недоволна поради ограничени ресурси. - Свест и стигма
Еден од најголемите проблеми е стигмата и табуто околу менталните нарушувања. Многумина се воздржуваат да побараат помош поради страв од осудување или неприфатеност од страна на општеството и семејството.
Во каква состојба се граѓаните – статистики и индикатори
- Млада популација на ризик
Според податоци објавени неодамна, кај младите лица во Македонија 29,2 % се забележани клинички симптоми на депресија, а 23,7 % пријавуваат анксиозност. Тој тренд е загрижувачки, особено кога се земат предвид ефектите од пандемијата и социјалната изолација. - Неподдржани случаи и недостапност
Поради недостиг на финансирање и кадри, голем број луѓе не добиваат потребна грижа — терапија, ментална поддршка или професионални услуги — во споредба со потребата. - Тежина на последиците
Непроцениво е влијанието врз квалитетот на живот: зголемен број случаи на хроничен стрес, нарушен сон, опаѓање на продуктивноста, човечки односи скршени од анксиозност и изолација.
Светскиот ден на менталното здравје нека биде потсетник дека менталното здравје е право, не привилегија. Македонија треба да работи на:
- зајакнување на услугите на локално ниво,
- едукација и подигање на јавната свест,
- отстранување на бариерите од стигмата, и
- инвестиции во кадри и инфраструктура.
Само со заеднички напори — државата, здравствениот сектор, образованието и општеството — може да се изгради средина каде секој што се соочува со проблеми ќе има поддршка, разбирање и можност за закрепнување.