Skip to content
Струмичките пожарникари, „хероите на летото“ кои со месеци се бореа со огнените стихии околу градот и пошироко, деновиве добија – студен туш. Наместо платата од 80.000 денари што јавноста ја слушна во триумфалните политички изјави, нивните примања се далеку пониски, а според реакциите и коментарите на граѓаните – практично преполовени.
Глетката е веќе позната во Македонија: додека чадот од пожарите сè уште се креваше над шумите, на терен се делеле благодарници, аплаузи и ветувања за „историски“ покачувања. Тогаш, струмичките пожарникари беа претставувани како симбол на храброст и пожртвуваност – луѓе кои во најжешките денови стоеја на првата линија, често со застарена опрема и по многу часови без одмор.
Сега, кога во платниот лист треба да се види материјализацијата на тие ветувања, бројките раскажуваат друга приказна. Наместо најавените 80.000 денари, пожарникарите добиле суми кои, според јавните реакции, не само што не ја достигнуваат таа магична цифра, туку изгледа дека се преполовени. На социјалните мрежи се редат коментари на огорчени граѓани: „Хероите повторно останаа само на честитки“, „За медиуми сме први, за плата последни“.
Ваквиот јаз меѓу ветено и реализирано не е само прашање на едно покачување. Тој отвора подлабоко прашање – колку сериозно државата ја сфаќа улогата на службите за цивилна заштита, пожарникарите, спасителите, медицинарите? Секое лето, кога пожарите ќе се доближат до куќи, евакуации и црни билтени, сите политички партии се натпреваруваат во патетика и пофалби. Но штом ќе заврши сезоната, хероите се враќаат во сенка, со истите проблеми: ниски плати, недоволна опрема и чувство дека се користени за ПР.
Ако струмичките пожарникари биле доволно добри за насловни страници и телевизиски вклучувања додека го гасеа огнот, логично е да бидат доволно важни и кога се креира буџетот. Платата не е само бројка – таа е мерка на тоа колку системот го цени ризикот што овие луѓе го преземаат секој пат кога влегуваат во чад, пламен или на терен каде сите други се повлекуваат.
Во мал град како Струмица, каде пожарникарите често лично ги познаваат луѓето чии куќи ги спасуваат, ова разочарување има и силна симболична тежина. Им порачува дека нивната храброст е добра за една сезона, а потоа се враќаме во реалноста на тесни општински каси, политички приоритети и кратко паметење.
Струмичкиот случај може да биде и тест за Владата и локалната власт: дали ова ќе остане уште една епизода во долгиот серијал „ветено, но неисполнето“, или ќе се искористи како повод транспарентно да се објасни што точно е договорено, колкаво покачување навистина добиле пожарникарите и кои се плановите за понатамошно подобрување на нивниот статус на национално ниво.
Затоа приказната за „студениот туш“ за хероите на Струмица не е само локална тривија. Таа е прашање за целиот систем: дали општеството навистина стои зад оние што го штитат, или сè останува на аплаузи пред камери и на празни ветувања кои не стигнуваат до платниот лист.
