Skip to content
Башар ал Асад, освен како претседател на Сирија, на светската јавност и беше познат и како човек со ретки мустаќи, сини очи и висок раст. Асад оваа недела го дочека својот политички крај.
Сиријците, истите оние кои кон средината на јули годинава „гласаа“ за неговата партија и тоа „убедливо“, со поддршка од повеќе од 95 проценти, оваа недела слават низ градовите и ги уриваат статуите на династијата Ал Асад, која диктаторски управуваше со земјата, од државниот удар наречен Движење за исправање во 1971 година.
Тогаш Хафез ал Асад, таткото на Башар, ја презеде контролата врз Сирија, откако претходно ја презеде контролата врз партијата Баат (Арапската социјалистичка партија), партија која не треба да се меша со ирачката на Садам Хусеин, бидејќи сатнува збор за пан-арапско движење кое подоцна е поделено на две посебни фракции.
Под негово владеење, Сирија стана авторитарна држава со силен безбедносен апарат. Моќта беше строго централизирана, економијата беше национализирана, а државата имаше силна контрола над војската.
Во манир на вистински диктатор, Хафез ал Асад не беше љубител на критиката – дури ни конструктивна критика, поради што редовно прибегнуваше кон насилство. Во 1982 година, во градот Хама, истиот оној што бунтовниците успешно го ослободија/окупираа на крајот на неделата, силите на Ал Асад извршија општ масакр во конфронтација со сунитското Муслиманско братство, во кој меѓу 10.000 и 40.000 луѓе загинаа.
Имено, династијата Ал Асад припаѓа на алавитската заедница, малцинска религиозна група која сочинува само 10 до 15 отсто од вкупното население во Сирија и е поврзана со шиитскиот ислам. Зошто е важно? Бидејќи тоа во голема мера ги објаснува подоцнежните врски со режимот во Техеран, благодарение на кој (со значителна помош од Русија, која, пак, имаше свои геостратешки интереси во Сирија) тие успешно останаа на власт со децении.
Првично, Хафез требаше да биде заменет на чело на земјата од неговиот најстар син Василиј. Во тоа време Башр студирал медицина (поточно офталмологија) на Запад, но се се променило во 1994 година, кога „наследникот на тронот“ загинал во сообраќајна несреќа. По смртта на неговиот татко во 2000 година, сирискиот парламент итно ја смени законската одредба со која се оневозможуваа лицата под 40 години да го преземат кормилото на земјата.се надеваа дека доаѓањето на 34-годишниот млад и западно образован државник ќе значи и вртење на „нова страница“ во Сирија и очекуваа извесен здив на свежина и прогресивност. За таа слика во голема мера придонесе неговата сопруга Асма, поранешен инвестициски банкар, која зрачеше со убавина достојна за Лејди Дијана. Но, надежите беа уништени многу брзо.
Излезе дека Башар е уште понемилосрден од својот татко. Кога избувнаа протестите во Сирија инспирирани од Арапската пролет, режимот на мирните протести одговори со несоодветна сила, што набрзо ги претвори немирите во крвава граѓанска војна.
Веќе во 2013 година, ОН објавија изјава, врз основа на докази, дека режимот на Ал Асад користел нервен гас против неговите сонародници. Тогашниот генерален секретар на ОН, Бан Ки-мун, го нарече нападот „најлошиот пример за употреба на оружје за масовно уништување во 21 век“, во кој, според конзервативните проценки, умреле најмалку 1.400 луѓе, главно цивили.
Тешко е да се набројат човечките жртви од десетгодишната крвава граѓанска војна во Сирија. Уште потешко да се измери е долгорочната штета што неговиот корумпиран, бескрупулозен режим им ја нанесе на државните институции во Сирија.
Би било убаво ова да е приказна за вртење нова страница во крвавата историја на Сирија, во која соборувањето на несомнено брутален тиранин е чекор кон подобро утре. Меѓутоа, ако се земе предвид фактот дека колото не е предводено од „анти-башар бунтовници“, како што се знаеше досега, туку од „рехабилитирани милитанти од поранешната Ал Каеда“, постои малку или никаков простор за оптимизам.
