Летна вечер со живописната италијанска музика на „Охридско лето“

Концертниот рецитал беше во знакот на добро познатите изблици на италијанската вокална уметност – оперски арии и наполитански песни, овој пат во изведба на тенорот Џани Лечезе, а во пијано придружба на Екланд Хаса

Александар Трајковски, музички публицист и педагог  

Традиционалната Италијанска вечер на фестивалот „Охридско лето“, која секоја година е организирана со поддршка на Амбасадата на Италија во Република Северна Македонија, годинава се одржа на големиот национален празник Илинден. Симболиката на оваа вечер, беше уште поголема заради тоа што во годината на државното одбележување на 120-годишнината од Илинденското востание, се одбележуваат и триесет години од воспоставувањето на македонско-италијанските дипломатски односи.

По поздравниот говор на директорката на фестивалот Наташа Поповиќ, која ја истакна поддршката што „Охридско лето“ ја добива од страна на дипломатските претставништва во земјава, во духот на празничната атмосфера, присутните ги поздрави и амбасадорот на Италија, Андреа Силвестри, кој помеѓу другото, ја подвлече реализацијата на повеќе активности кои Амбасадата ги реализира на полето на културата.

Најадекватниот начин звуковно да се илустрира Италијанската вечер, секако е вокалната музика, како едно од главните тежишта на италијанската музичка култура, воопшто. Уште од времето на Арс новата во 14 век и тогашните мадригали и балади, па ренесансата, појавата на операта и нејзините најголеми достигнувања…

Сето тоа ја профилира италијанската музичка култура, позиционирајќи го во преден план, човековиот глас. Токму затоа, продолжувајќи го повеќегодишниот континуитет, воопшто не изненадува програмската определба и на овогодинешната Италијанска вечер. Имено, концертниот рецитал, кој се одржа под сводовите на црквата „Света Софија“, беше во знакот на добро познатите изблици на италијанската вокална уметност – оперски арии и наполитански песни, овој пат во изведба на тенорот Џани Лечезе, а во пијано придружба на Екланд Хаса.

Она што беше особено воочливо во текот на рециталот, а што, само ги потврдува сознанијата од претходните слични искуства, е дека публиката, неизмерно многу ја сака и почитува италијанската вокална уметност. Програмската концепција изградена со познати мелодии, секогаш го постигнува ефектот кај слушателите. Така беше и овој пат… Многубројните посетители, кои до последно место го исполнија гледалиштето на „Света Софија“, едноставно му беа препуштени на уживањето, вдахновено восприемајќи ги сите изведби. Тоа беше токму концерт за публика. Летно музичко доживување, во кое живописната италијанска музика, одѕвонуваше под фреските на прекрасниот црковен храм.

Со особено изразен драмски артизам, во најголема мера секогаш својствен за вокалните солисти, толкувачи на оперски ролји, италијанскиот тенор изведе две арии, маркантни претставници на оперскиот веризам – Пучиниевата „E lucvevan le stelle“ од операта „Тоска“ и Леонкаваловата „Vesti la giubba“ од „Палјачи“, портретирајќи ги трагичните судбини на ликовите на Каварадоси и Канио/Палјачо. Покрај пренесувањето на оперските крации на концертниот подиум, од перата на оперските мајстори, тенорот интерпретираше и две песни, „Меланхолија, нежна нимфа“ од Винченцо Белини и „Матината“ од Руџеро Леонкавало, своевремено напишана за големиот италијански уметник Енрико Карузо.

Останатиот дел од концертниот репертоар, Џани Лечезе го проткаја со богат избор од ризницата на наполитанските канцони и романси, но и популарната филмска музика. Така, имавме можност да ги слушаме интерпретативните креации на потписите на италијанските композитори Франческо Паоло Тости, Салваторе Кардило, Едуардо ди Капуа, Никола де Џиоса и Нино Рота, зачинети со една композиција на шпанскиот автор Хозе Мариа Лакале. Со прилична доза на носталгија и доловување на сензибилитетот на овој специфичен мелос, на задоволство на публиката, Лечезе ги изведе „Марекјаре“, „Кораладо“, „А вучела“ („Мала уста“), „Последна песна“, „Амапола“, предизвикувајќи најголем ефект, со главната тема од филмот „Кум“, „Коренграто“ и секако, мегапопуларната „О соле мио“. Со својот волумен, особено изразен во високите регистри и константното движење во форте динамиката, произведе извесна драматика, која ја надополни со сценска подвижност и непосреден контакт со публиката, наместа дозволувајќи си отповеќе слобода во ритмиката, но и во интерпретирањето на мелодиските линии. Изведбите на Џани Лечезе ги придружуваше пијанистот Екланд Хаса, кој воедно, во инструменталните интермеца, сместени помеѓу вокалните настапи, се претстави и со солистички перформанси од Пучини и Маскањи.

На крајот, убаво беше да се види задоволството од разновидната, широка публика, која уште еднаш ја потврди констатацијата дека многу ужива во слушањето на популарната италијанска музика.