Skip to content
Центарот за стратешки комуникации и информациска безбедност ги собра главните руски дезинформации и пропагандни наративи за периодот од 26-28 мај, пренесува Укринформ.
Русија бомбардира градови со последните сили
Москва го крие недостатокот на средства за продолжување на војната во Украина зад бравурозните социјални изјави на Путин, класифицираните податоци (повеќе од половина) за расходите на државниот буџет со барања (бидејќи нема што друго да се направи) веднаш да се одмрзне рускиот имот. На пример, оние складирани во ОК во износ од 26 милијарди фунти.
Впрочем, ова покажува, пред сè, дека Русија, чувствувајќи се поразена во Украина, веќе влезе во фаза на повоено пазарење за репарации. И добро знае дека сега треба да почне да се пазари. На крајот на краиштата, англискиот закон (што истите руски олигарси сакаат да го користат за да се тужат едни со други) ќе направи преседан.
Во моментов, состојбата на Лондон е многу едноставна: имотот нема да биде одмрзнат додека Москва не се согласи да му плати на Кијив компензација за предизвиканата штета. Проблемот за Русија се надополнува со фактот што Лондон веќе работи со ЕУ на правен процес за користење на руските средства за обнова на Украина. Засега се работи само за исплата на компензација од каматите на замрзнатите руски средства. Но, колку подолго Русија се пазари, толку повеќе ќе се врти бројачот.
Што се однесува до бројките, Европската унија моментално разговара за прашањето за пренасочување кон Украина на профитот од замрзнатите руски средства во вредност од речиси 200 милијарди евра, кои се складирани во белгискиот центар за населување Еуроклиар. Овој чекор нема да доведе до експропријација на самите средства, но тоа е многу моќна ескалација на финансискиот притисок на Западот врз Русија.
Досега, од гледна точка на европската јуриспруденција, сè изгледа учтиво: Euroclear ги реинвестира овие средства, што генерира дополнителен профит. Поради високите каматни стапки и акумулацијата на значителни средства поради санкциите, клириншката куќа остварува рекордна добивка, која ќе биде испратена во Украина.
Во првиот квартал од оваа година, Euroclear објави 734 милиони евра приходи од камати. Сличен пристап може да се примени за поширок опсег на замрзнати руски средства, вклучително и оние заглавени во центарот за населување на луксембуршкиот Clearstream.
За појаснување: Euroclear и Clearstream се странски чувари [организации кои складираат и сметководат финансиски средства] кај кои Националниот депозитар за порамнување (NSD) има отворено сметки. Сите прекугранични трансакции, порамнувања или дури и промени во местото на складирање на руските хартии од вредност одеа исклучиво преку НСД. Сите најголеми руски брокери имаат сметки таму. Парите продолжуваат да работат – каматата ќе оди во Украина.
Во Москва го знаат ова, затоа се нервозни. Тие сфаќаат дека обичните Руси ќе продолжат да јадат шишарки, но ќе молчат. Но, за производство на проектили се потребни пари, а не конуси. Затоа Русија последните денови очајно ги напаѓа украинските градови. Затоа што му снемува пареа.
Москва си пука во нога со „нови територии“
На 26 мај, Русија конечно го усвои во второто и последно читање закон за казни до 1 милион рубљи или апсење до 15 дена за дистрибуција на мапи кои „го негираат територијалниот интегритет на Русија“.
И на 27 мај, рускиот заменик-министер за надворешни работи Галузин уште еднаш го именуваше „признавањето на новите територијални реалности што се појавија како резултат на остварувањето на правото на народите на самоопределување“ меѓу условите за „сеопфатна, праведна и трајна мир во Украина“.
Впрочем, од внатрешнополитички аспект, ова е бесмислен чин. Прашањето за „интегритетот на Русија“ не е предмет на не само жестока, туку и каква било дебата во Русија. (Иако, се разбира, друг репресивен закон може да доведе до нови прогони).
Во реалноста, ова е приказна како Русија си пука во нога. Крим и „новите територии“ никаде во светот не се признати како руски. Во оваа смисла, Русија легално стана држава која нема меѓународно признати граници.
Со сите последователни последици. До вклучително создавање на демилитаризирани зони, за кои се повеќе се дискутира во контекст на повоена Русија.
Има секоја причина да го стори тоа. На крајот на краиштата, од 2014 година, меѓународните договори на Русија за границите се доведени во прашање поради сопствената политика на Москва, која всушност ги негира сопствените обврски. На пример, неприкосновеноста на границите со Украина од 1991 година беше постојано потврдена од руските меѓународните обврски, како во ерата на Елцин („Големиот договор“, чија 26-годишнина е на 31 мај) , така и во ерата на Путин (договорот за државната граница).
Значи, колку подолго Русија болно инсистира да ги признае нејзините „нови територијални реалности“ кои носат картички, толку повеќе ќе функционираат санкциите од реалниот свет. Светскиот метар работи без проблеми. На крајот од патот, сепак ќе треба да платите.
Кремљ ги губи „своите“ земји пред сопствените очи
Дури и земјите кои Москва сè уште ги смета за свои сателити не ја признаваат новата територијална реалност на Русија. Реакцијата на премиерот на Ерменија, Пашинјан, која јасно и го покажа своето место на портпаролката на руското Министерство за надворешни работи, Захарова, беше прилично разоткриена во овој поглед.
Коментирајќи ги зборовите на Пашинјан за можното повлекување од ОДКС, таа буквално го кажа следново: „Ми се чини дека сè уште треба да ја разбереме опасноста од манипулирање со зборовите“.
На што Пашинјан (кој во почетокот не ни сфати за кого зборува) рече дека руското МНР не може да го коментира тоа што тој го зборува.
Впрочем, портпаролката на руското МНР долго време се претставува како надворешнополитичка фигура. Сите молчеа на ова долго време. Но, Пашинјан беше првиот што ја истакна вистинската позиција на Захарова. Во секој случај, изби уште еден дипломатски скандал меѓу Москва и Ереван.
Во овој поглед, интересни се резултатите од една неодамнешна студија спроведена од Американскиот институт за истражување на јавното мислење Галуп. Тоа докажа дека инвазијата на Украина критично ја влоши позицијата и односот кон Русија во сите постсоветски земји. Во повеќето поранешни советски републики, простор што Кремљ го смета за зона на своите интереси и посебно влијание, одобрувањето на активностите на руското раководство е намалено за повеќе од 10%.
Во Азербејџан рејтингот на Руската Федерација е намален за 2,6 пати. Само 23 отсто од испитаниците таму сега ги одобруваат постапките на Москва. Во другите земји кои историски го симпатизираа Кремљ (Ерменија, Казахстан и Молдавија), уделот на оние кои не ги одобруваат постапките на Русија го надмина уделот на оние кои ги одобруваат за прв пат.
Во Киргистан и Узбекистан, мнозинството луѓе сè уште сочувствуваат со Русија, но и таму одобрувањето на постапките на Путин значително се намали.
26 години пловечка агресија на Русија против Украина
Сите овие земји се разбирливи. На крајот на краиштата, токму сега, буквално на ТВ во живо, тие се убедени дека не можат да и веруваат на Русија. 28 мај е уште една потврда за тоа. На денешен ден во 1997 година Украина потпиша серија договори со Русија во врска со Црноморската флота.
Во тоа време меѓу Украина и Русија беше потпишан договор за параметрите на поделбата на Црноморската флота, со кој, меѓу другото, беше предвидено главната база на флотата да се наоѓа во украинскиот град Севастопол, а Црното Самата морска флота користеше одредени точки на распоредување и локации.
Договорот предвидуваше „воените формации да ги извршуваат своите активности во местата на распоредување во согласност со законодавството на Руската Федерација, да го почитуваат суверенитетот на Украина, да го почитуваат нејзиното законодавство и да не дозволуваат мешање во внатрешните работи на Украина“.
Впрочем, сето тоа се претвори прво во пловечка, а потоа и целосна руска агресија врз Украина.
Договорите беа склучени на 25 години со автоматско обновување за следните петгодишни периоди, освен ако некоја од страните не ја извести другата со писмо за раскинување најдоцна една година пред истекот на рокот.
На 21 април 2010 година, во Харкив, тогашните претседатели на Украина и Русија, Јанукович и Медведев, ги потпишаа Харкивските договори.
Сите знаат што се случи потоа. Во 2014 година, руската Црноморска флота, во соработка со други руски единици, изврши воена окупација на украинскиот Крим.
Државната дума на Русија, а не Врховната Рада на Украина, беше таа што еднострано осуди четири меѓудржавни договори за основање на Црноморската флота на Крим на 31 март 2014 година.
Заменик-министерот за надворешни работи на Русија Григориј Карасин објасни тогаш: „Денес нема основа за продолжување на правните односи во врска со распоредувањето на објектите и персоналот на руската Црноморска флота во Украина, вклучувајќи ги и обврските на руската страна да и обезбеди на украинската страна плаќање или друг надоместок или надоместок“.
Така Русија го направи својот цивилизациски избор. На крајот, сето тоа доведе до војна од сите размери, што ќе резултира со руската Црноморска флота конечно да го напушти украинскиот Крим, а Русија ќе плати за се. И по многу повисока цена отколку што беше договорена со Украина тогаш, пред 26 години. Оттогаш се истури премногу вода и крв.
Подготви: Д. Мишев (ЦивилМедиа)
