Трамп сега е единствената надеж на Путин

По усвојувањето на долгоочекуваниот пакет за воена помош од САД за Украина од повеќе милијарди долари, воените напори на Владимир Путин ќе ја продолжат својата надолна траекторија. Кремљ, без времето на своја страна, очајно ќе го чека сопствениот спасител: месијата од Мар-а-Лаго

Пишува: Карл БИЛТ

Вестите изминатава недела несомнено беа дочекани со олеснување во Киев и со тага во Кремљ. Американскиот Конгрес конечно го прекрши шестмесечниот застој и одобри нов пакет воена помош за Украина (како и за Израел и Тајван). И пробивот дојде само неколку дена откако лидерите на ЕУ, исто така, се обврзаа да обезбедат уште поголема поддршка, покрај големите пакети помош што неодамна ги одобрија. Како ќе изгледа ова сè уште се утврдува, но Германија веќе вети уште еден систем за противвоздушна одбрана „Патриот“ – една од клучните технологии што ја спречи Русија да стекне одлучувачка предност – и ги притисна другите земји-членки на ЕУ да помогнат во зајакнувањето на украинската воздушна одбрана .

Поддршката е очајно потребна. Украина издржа неколку тешки месеци. Откако нејзината мошне очекувана воена контраофанзива минатата година не даде речиси никакви резултати, неуспехот на Америка да се договори за уште еден пакет помош нанесе остар удар врз моралот. Украинската муниција се намали како што Кремљ ги засили своите ракетни напади против индустриската и енергетската инфраструктура на земјата.

Како што ситуацијата стануваше сè помрачна за Украина, Кремљ може да тврди дека однесол пропагандна победа. Иако многу Руси сакаат да ја прекинат војната, претседателот Владимир Путин може да ги увери дека волјата на Западот почнува да се распаѓа. Не само што брмчат руските фабрики за муниција, туку и Доналд Трамп има добри шанси да победи на претседателските избори во САД и да се врати во Белата куќа на почетокот на следната година. Руската победа, на некој начин, изгледаше на дофат.

Но, за да не заборавиме, Путин мораше значително да ги поништи своите цели откако ја започна својата агресивна војна во февруари 2022 година. Тој првично сугерираше дека владата на украинскиот претседател Володимир Зеленски ќе биде отстранета за неколку дена и дека целата територија позната како Украина ќе биде вратена во руска орбита. Руските војски требаше да маршираат во Киев, каде што ќе бидат пречекани како ослободители.

Тоа беше стратешка грешка со неколку историски преседани. Руската офанзива набрзо престана, а руските сили мораа да се повлечат веднаш од клучните области, како оние околу Киев. Во следните месеци, тие исто така беа протерани од Херсон и регионот Харков.

Непопустливата решеност на Украина не беше единственото нешто што Кремљ го потцени. Исто така, очигледно не успеа да предвиди дека широката коалиција на западните земји ќе одговори со сеопфатна финансиска и воена помош. До 2023 година, руските сили се префрлија во одбранбена положба и се поголеми очекувањата дека Украинците – вооружени со западна опрема – ќе ги одбие напаѓачите.

Кога тоа не се случи, конфликтот стана војна на трошење. Како што се чинеше дека одлучноста на Западот опаѓа, Путин стана посамоуверен, откако заклучи дека времето е на негова страна. Иако тој несомнено ќе се подготвил за нови офанзивни операции, мислам дека повеќе вложува во тоа дека Трамп ќе го спаси отколку во неговите сопствени сили.

Но, сега пресметката се промени уште еднаш. Пркосејќи им на тампистичките изолационисти и на помирувачите со Путин на нивната сопствена страна од патеката, конгресните републиканци, заедно со демократите, ја одобрија поддршката што Украинците очајно ја чекаа. И покрај тоа што ќе биде потребно извесно време за новите пратки со муниција и опрема да стигнат до линиите на фронтот – каде што руските сили бележат поединечен, ако незначителен, напредок – непосредниот политички и психолошки ефект е значаен. Шансите Украина да ја одржи линијата и да го преживее секој нов руски напад оваа година драстично се подобрија.

Одеднаш веќе не е толку јасно дека Путин има време на своја страна. Ако оваа војна нѐ научи нешто досега, тоа е дека одбраната е полесна од нападот. На среден до подолг рок, производството на артилериски гранати во Европа и САД најверојатно ќе биде ривал, ако не и да ја надмине Русија, која мораше да се потпира на муниција од Северна Кореја. Покрај тоа, континуираниот развој на технологиите за удар со долг дострел на Украина ќе почне да дава значителни резултати; и најновата мобилизација на персоналот на Украина ќе надополни некои од нејзините борбени сили и резерви на првата линија. Накратко, надежта на Путин да маршира до победа оваа година ќе исчезне. Неговите воени напори ќе ја продолжат својата надолна траекторија.

Но, една надеж ќе остане. Кремљ очајно ќе го чека својот спасител од Мар-а-Лаго – кој еден републиканец наводно го нарекол „Портокаловиот Исус“. Дали враќањето на Трамп во Овалната соба навистина ќе стави крај на искушението што Путин си го создаде е друга приказна. Засега Русија повторно оди кон неуспех во Украина.

Карл Билт беше министер за надворешни работи на Шведска од 2006 до 2014 и премиер од 1991 до 1994 кога Шведска преговараше за членство во ЕУ. Тој е меѓународно широко почитуван дипломат. Беше копретседавач на Дејтонската мировна конференција. Сега е копретседавач на Европскиот совет за надворешни работи. Текстот е дел од мрежата на „Проект синдикејт“. (Независен)