Skip to content
Иако ова лето не донесе ниту еден музички хит, една тема успеа да го задржи вниманието: сложениот однос на Европа со клима-уредите.
Иако не е нова расправа, дебатата околу користењето клима-уреди повторно се разгоре со растот на температурите. Поделбата помеѓу американските и европските навики за ладење стана толку остра што речиси ги засени и политичките несогласувања околу царините или иднината на Украина.
Додека околу 90% од домаќинствата во САД користат клима-уреди, во Европа тој процент е околу 20%, а во некои држави дури и значително понизок. За Американците, живеењето без постојано ладење изгледа незамисливо — како што Французите се ужаснуваат од лош изговор на нивниот јазик, или Италијанците од ананас на пица.
Во Франција, дури и политичките партии ја вклучија темата во својата агенда. Лидерот на екстремната десница, Марин Ле Пен, повика на голема државна програма за инфраструктура за клима-уреди. Од друга страна, медиуми како Financial Times и Wall Street Journal предупредија дека бавната адаптација на технологијата веќе чини човечки животи.
Некои критичари дури ја обвинија ЕУ дека, преку нејзините политики – особено Зелениот договор – индиректно забранува употреба на клима-уреди. Но, дали Брисел навистина го мрази климатизирањето?
Одговорот е не. ЕУ не забранува HVAC (грејни, вентилациски и климатизациски системи), ниту драстично го ограничува нивното користење.
Она што се регулира е типот на технологија: се поставуваат стандарди за енергетска ефикасност, се ограничуваат штетни фреони и се даваат насоки за климатски одржливи згради.
Причината е јасна – Европа е обврзана да стане климатски неутрална до 2050 година, и неконтролираното ширење на неефикасни клима-уреди би ја загрозило таа цел.
Значи, Брисел не е против ладење и сака тоа да биде паметно, ефикасно и одржливо. Но, додека климатските предизвици се зголемуваат, прашањето е: дали Европа ќе успее навреме да најде рамнотежа помеѓу удобноста и климатските цели?
