По шлаканицата во Сирија Путин ги губи и позициите во неколку земји во Африка

Властите во двете клучни сојузнички упоришта на рускиот лидер Владимир Путин во Африка се противат на присуството на руските сили во нивните земји, што претставува дополнителна закана за напорите на Москва да обезбеди основа за силно присуство на континентот по падот на режимот на Башар ал Асад во Сирија, чиј сојузник и заштитник му беше Кремљ.

Судан официјално го отфрли барањето на Русија за изградба на поморска база на брегот на Црвеното Море во Порт Судан, објави на 18 декември независен руски медиум „Москва тајмс“ со седиште во Амстердам, цитирајќи судански разузнавач.

Русија наводно им го понудила на суданските власти својот моќен противвоздушен систем С-400 во обид да ги натера да се согласат, но стравот од негативна реакција од Западот го принуди Судан да го одбие барањето на Кремљ.

Потоа, либискиот премиер Абдул Хамид Дбеибех рече дека ќе се спротивстави на сите напори на Русија да го зајакне своето воено присуство во земјата. „Ниту еден патриотски човек не прифаќа влез на туѓа земја и наметнување на нејзината хегемонија и нема да прифатиме влез на ниту една странска сила, освен преку официјални договори и со цел обука. Ќе се бориме против секоја страна што ќе влезе во Либија без дозвола или договор, и не можеме да прифатиме дека Либија станува меѓународно бојно поле“, рече Дбејбех за време на конференцијата во Триполи, како што пренесува Newsweek.

Неизвесна иднина на клучните руски бази
Соборувањето на Башар ал Асад го доведе во ризик регионалното присуство на Русија, што ја зголеми неизвесноста за иднината на нејзините стратешки воени упоришта во таа земја – воздушната база Хмејмим и особено поморската база Тартус, клучна точка на рускиот пристап до Медитеранот.

Различни извештаи покажуваат дека Русија размислува за делумно повлекување од Сирија откако земјата беше преземена од бунтовничките сили против кои Москва се бореше бидејќи беше на страната на Асад за време на 13-годишната граѓанска војна, префрлајќи го својот фокус на зајакнување на врските со сојузниците во регионот на Магреб и североисточна Африка, како што ќе обезбеди линија за снабдување со африканските земји без излез на море и ќе го задржи своето регионално влијание.

А последните потези на Судан и Либија ја загрозуваат оваа цел на рускиот автократ.

Преку платеничката група Вагнер, Кремљ поддржа две фракции на сегашните ривалски воени власти – паравоените сили за брза поддршка (РСФ) и редовните вооружени сили на Судан (САФ) – и стави вето на резолуциите на Обединетите нации кои повикуваат на прекин на огнот во земјата. .

По заминувањето на Асад, аналитичарите и официјалните лица шпекулираа дека Русија можеби преместува дел од своите воени ресурси од сириската поморска база Тартус и воздухопловната база Хмејмим во Либија. Волстрит журнал објави, цитирајќи американски и либиски претставници, дека руските авиони веќе префрлиле опрема за противвоздушна одбрана од Сирија во базите во Либија контролирани од командантот на Либиската национална армија (ЛНА) на истокот од земјата, генерал Калифа Хафтар. кој е поддржан Кремљ.

Закана за руското влијание
Во исто време, портпаролот на Кремљ, Дмитриј Песков, претходно изјави дека Русија презема „неопходни чекори“ за да се ангажира со новото сириско раководство и да обезбеди континуирано присуство на нејзините воени бази во земјата.

Но, италијанскиот министер за одбрана Гидо Крозето рече дека Москва почнала „да ги префрла ресурсите од својата сириска база во Тартус во Либија“. „Ова не е добро. Руските бродови и подморници во Средоземното Море се секогаш загрижувачки, а уште повеќе ако наместо 1.000 километри се на два чекора од нас“, додаде Крозето.

За време на неодамнешната прес-конференција, либискиот премиер рече дека секој трансфер на руска воена опрема мора да се изврши „во рамките на договорот меѓу земјите“. „Но, за силите да влезат насилно и против волјата на либискиот народ, ние целосно го отфрламе тоа“, додаде тој.

Русија можеби ќе може успешно да преговара со групата Хајат Тахрир ал-Шам (ХТС), која го предводеше ненадејниот бунт против Асад, и да го задржи своето воено присуство во земјата. Меѓутоа, ако не го стори тоа, одбивањата на Либија и Судан дополнително ќе ја загрозат способноста на Москва да го задржи регионалното влијание, за што веќе пишуваше „Јутарњи лист“, а која веќе е ослабена поради фокусирањето на Кремљ на нејзината агресивна војна во Украина.