Skip to content
Ова значи емисија на што е можно помалку јаглерод диоксид во атмосферата, со што Франција сака да се посвети на нуклеарната енергија со цел да обезбеди „енергетски суверенитет“, објави France 24.
Земјата стана лидер во развојот на нуклеарната енергија по нафтената криза од 1973 година, кога беа изградени повеќе од 50 нуклеарни централи, кои произведуваа околу две третини од електричната енергија.
Сепак, тие реактори стареат, а новата генерација нуклеарни централи сè уште не е пуштена во употреба.
Иако Европа е сè уште поделена по ова прашање, во март, на првиот Самит за нуклеарна енергија во Брисел, светските лидери беа доста обединети во своите ставови.
На настанот присуствуваа повеќе од 30 земји, а заклучокот беше дека нуклеарната енергија може да ја намали употребата на фосилни горива, да ја зголеми енергетската безбедност и економскиот развој.
Сепак, одредени земји не се појавија на состанокот, а многу еколошки активисти сè уште жестоко се спротивставуваат на овие предлози.
Колку електрична енергија добива Европа од нуклеарна енергија?
Околу една четвртина од европската енергија е нуклеарна, а повеќе од половина се произведува во Франција, објавува Euronews.
Вкупно, во 27-те земји-членки на ЕУ има повеќе од 150 нуклеарни реактори.
Поради катастрофите што сè уште се длабоко врежани во сеќавањата на многу луѓе, употребата на нуклеарна енергија останува контроверзно прашање.
Белгија, Бугарија, Хрватска, Чешка, Финска, Франција, Унгарија, Италија, Холандија и Шведска потпишаа декларација со која ги повикуваат регулаторите „целосно да го отклучат“ нуклеарниот потенцијал и да дозволат финансирање за продолжување на животниот век на постојните реактори.
Една од причините зошто лидерите на ЕУ сакаат да се свртат кон нуклеарните технологии е енергетската криза и зависноста од гориво добиено од странство. Исто така, постои потенцијал за „декарбонизација на енергетските системи“ и, пред сè, обезбедување прифатлива електрична енергија.
Кој е против?
Кога се споменува терминот „нуклеарна“, обично се помислува на катастрофи како онаа во Чернобил во 1986 година, поради што мислењето на јавноста е претежно негативно.
Стравот дека безбедноста може да биде загрозена беше особено распространет во Германија, каде што последователно цветаа еколошките движења и Зелената партија.
Така, во 2002 година, централно-левичарската влада донесе закон со кој се запира секаква изградба на нуклеарни централи.
Германија, исто така, планира да ги затвори постојните реактори во иднина.
Постоеше желба земјата да се префрли на сончева енергија или енергија од ветер.
Сепак, поранешната германска канцеларка Ангела Меркел објави во 2010 година дека нуклеарните централи треба да продолжат да работат со цел да се зголеми снабдувањето со енергија што не испушта големи количини јаглерод диоксид. Тоа се промени веќе следната година по катастрофата во електраната во Фукушима, Јапонија.
Во Италија, нуклеарното прашање е исто така многу контроверзно. Сите електрани се затворени од 1990-тите по референдумот, а оттогаш има повремени повици за враќање на нивната употреба и за изградба на неколку нови реактори.
На употребата на нуклеарна енергија се спротивставуваат и Португалија, Данска и Австрија.
На крајот на краиштата, нуклеарната енергија е најчистата енергија што постои и може да се користи за греење на домовите или за обезбедување чисто гориво за транспорт. Поддржувачите веруваат дека таа ја штити животната средина, а електричната енергија би можела да им биде достапна на сите.
Според Европското нуклеарно друштво, низ целиот континент има вкупно 168 нуклеарни реактори со капацитет од 148.729 MWe. Шест од нив се наоѓаат во азискиот дел на Руската Федерација.
По Франција, која произведува најмногу електрична енергија благодарение на нуклеарните централи – 62,6 проценти, следуваат Словачка (59,2), Унгарија (47) и Белгија (46,4).
