Skip to content
Во Бјеловар на 72-годишна возраст почина Иван Молнар, познатиот хрватски готвач кој во историјата ќе остане запаметен како последниот личен шеф на кујната на Јосип Броз Тито. Освен по својата исклучителна кариера, Молнар ќе биде запаметен и како човек со ведар дух, топлина и вистинска професионална посветеност.
Молнар ја започнал својата кулинарска приказна во Загреб, каде што завршил угостителско училиште во Франкопанова улица. Талентот го одвел до Брионите, каде што, како млад ученик, работел во хотелите „Нептун“ и „Кармен“. Таму бил забележан и само неколку години подоцна, на почетокот на 70-тите, му било доверено едно од најпрестижните места во поранешна Југославија — да готви за Тито.
„За ‘Старото’, како што го нарекувавме, готвев сè – од појадок до вечера. Бев најмладиот во тимот, но имав чест да учам од најдобрите,“ изјавил Молнар во едно интервју, присетувајќи се на словенечкиот колега Лилијан Габријел, кој претходно бил личен готвач на британската кралица Елизабета.
Титовиот тим готвачи го следел на сите патувања — во Плавиот воз, на бродот Галеб, во Бијела вила на Бриони, како и во претседателскиот авион и на Панговчак. Молнар често се присетувал на моментот кога поради расипана рерна доцнел ручекот:
„Тито само стана и замина, без ниеден збор. Сите мислевме дека ќе следи укор, но тој никогаш не правеше сцени — секогаш се однесуваше како вистински господин.“
Тито, велел Молнар, знаел и сам да влезе во кујната, да разговара со персоналот и дури да си испржи јајца. „Тоа ме научи дека големите луѓе не се плашат да бидат едноставни,“ изјавил тој.
По смртта на Тито, Молнар се повлекол од државниот протокол и се вратил во Бјеловар, каде што го отвори ресторанот „Стара ура“ (подоцна „Ресторан Ура“). Под негово водство, ресторанот стана познат по домаќинската атмосфера и искрената кујна, која комбинираше традиционални рецепти со елеганција и вкус на вистински мајстор.
Ресторанот учествувал и во европскиот проект „Food 4 You“, кој ги поврзува гастрономијата и општественото претприемништво, а гостите го паметат Молнар по неговата насмевка и поради надимокот што му остана до крај — „господин човек“.
Со неговото заминување, Хрватска и поранешна Југославија изгубија човек кој го хранеше државниот врв, но и секој кој знаеше да ја цени добрата храна и човечноста зад неа.
