Skip to content
Ги анализираме пораките на шефот на руската дипломатија Сергеј Лавров, поранешниот претседател Дмитриј Медведев и сенаторот Константин Косачев кои детално го цртаат тој двоен тракт: морков за САД, стап за Киев и Европа.
АНАЛИЗИРА: Леон БАКРАЧЕСКИ
Руската комуникациска офанзива по последните средби околу Украина оди во две насоки: официјална дипломатија што го „наградува“ Вашингтон со пофалби за наводна сериозност и продорност, и паралелен партиско-пропаганден тон што се потсмева на украинското раководство — дури и на неговата облека.
Што кажаа руските актери — и зошто баш сега?
- Сергеј Лавров го пофали американскиот претседател за „подлабоко“ влегување во решавање на кризата по севкупниот дипломатски циклус (со акцент на средбата во Алјаска), и ги прекори Европјаните дека бараат „само прекин на огнот“ додека продолжуваат да снабдуваат оружје.
Порака: легитимирање на американскиот канал како клучен и поткопување на европската тежина во преговорите. - Дмитриј Медведев на „Икс“ го омаловажи Володимир Зеленски со етикети и цинични забелешки за неговиот изглед/облека („кловнот од Киев“, „воена униформа“).
Порака: делегитимизација на украинскиот претседател пред домашна и меѓународна публика, свесно поместување на фокусот од суштината (војната, жртвите, условите за мир). - Константин Косачев оцени дека „под притисок на Трамп“ Киев и Брисел морале да го ублажат антирускиот став.
Порака: претставување на Русија како страна што диктира нови рамнотежи, а ЕУ како зависна променлива од волјата на Вашингтон.
Читање меѓу редови: три цели на портикултурниот спин
- Поткопување на европското единство
Фрејмот „Европа бара пауза, ама ќе продолжи со оружје“ ја прикажува ЕУ како лицемерна и слаба, со цел да се отвори пукнатина меѓу Вашингтон и европските престолнини. - Легитимација на преговори по руски услови
„Подлабокото“ ангажирање на САД, во оваа нарација, значи враќање на „корените на кризата“ — код јазик за украински територијални отстапки и трајни безбедносни ограничувања. - Персонализација и девалвација
Влечење на дискурсот кон облека, имиџ и епитети го претвора војниот конфликт во медиумски спектакл. Тоа е стар рецепт: ако не можеш да ја победиш аргументацијата, исмеј го говорникот.
Нормативната дилема: каде завршува политичкиот спин, а каде почнува неспоивото со дипломатската етика?
Во контекст на фронтови со секојдневни жртви, заложници и хуманитарна криза, префрлањето на фокусот на стилот и гардеробата на една воена лидерска фигура — без оглед дали ви се допаѓа или не — отвора легитимни прашања:
- Дали е „вкусно“ и нормално врвни дипломати и поранешни државни лидери да коментираат облека додека секој ден гинат луѓе?
- Што им порачува тоа на семејствата на загинатите и ранетите — дека нивната трагедија е споредна во однос на пи-ар препукувањата?
- Дали таквата реторика ја олеснува дипломатијата, или ја сведува на арена на потсмев и навреди, и така ги прави компромисите уште потешки?
- Кој е интересот на јавниот дискурс: да проверува факти, услови и механизми за мир — или да попречува со театрален сарказам?
Ако навистина има „подлабоко“ американско вклучување, суштинските тестови не се во прес-конференциски пофалби, туку во проверливи параметри: какви безбедносни гаранции, каква мапа на деескалација, какви механизми на верификација и санкции при прекршување, како се штити суверенитетот, и дали жртвите добиваат правна правда.
Сè друго — и пофалбите и потсмевањето — е шум во каналот.
Дипломатијата може да биде ригорозна и дури и цинична — но не смее да биде плитка. Во моменти кога фронтовите одземаат животи, сведувањето на лидерската валидност на стил и гардероба не е само лош вкус; тоа е одвлекување на вниманието од единствените прашања што навистина значат: условите за праведен мир и одржлива безбедност.
И да, неопходно е да се праша — гласно и јавно: дали е нормално и прифатливо врвни дипломати наместо аргументи да нудат потсмев по гардероба, додека на терен се бројат жртви?
