Skip to content
Најпрво се појави чадот. Слаб, како далечен облак што не го најави своето вистинско лице. Потоа — звукот на ветрот, шепот што се претвори во врисок, и конечно, немилосрдниот пламен што се спушташе низ брдата, носејќи со себе сè што ќе допре.
Таква беше глетката денеска во селата околу Патра, Грција, каде жителите со кофи вода се бореа за своите домови, додека над нив одекнуваше бучавата на противпожарни авиони. Исто сценарио е забележано во Шпанија, Турција, Албанија. Ист страв и очај.
Во централна Албанија, едно по едно се празнеа четири села. Старци со бастуни, деца со ранци, мајки со кеси полни документи и надеж. Во сенката на чадот, се слушна и експлозија — заборавени гранати од Втората светска војна, кои повторно станаа закана во ново време.
Некаде, во тоа исто ќоше на Балканот, осумдесетгодишен човек го изгуби животот. Не успеал да избега навреме.
Во Шпанија, во борбата со пламените јазици падна херој — пожарникар, кој го жртвуваше својот живот за другите. Премиерот Санчез изрази сочувство, додека илјадници беа раселени во Кастиља и Леон, каде топлината не е само на небото, туку и во срцата, од страв и загуба.
Во Турција, исто така се броеја жртвите. Еден шумарски работник почина при несреќа со противпожарно возило, уште четворица се повредени. Пожарите таму траат од јуни. Осумнаесет животи — толку чини ова лето досега.
Грција испрати помош за Албанија, и обратно, солидарноста се шири побрзо од огнот. Но прашањето останува — до кога ќе се бориме со последиците, наместо со причините?
