Војната на Израел во Газа е наречена – геноцид

Повеќе од 65.000 Палестинци се убиени, најмалку 21.000 деца се трајно онеспособени, а целото население е заробено под бомбардирање, глад и блокада.

Воената акција што следеше по нападот на терористичката организација Хамас врз Израел на 7 октомври трае веќе речиси две години. Тој ден, 1.219 луѓе, претежно цивили, беа убиени, а уште 251 беа киднапирани во Газа.

Според извештаите, 47 заложници сè уште се држат, од кои се верува дека 25 се мртви. Судбината на оние што сè уште се во Газа стана главно оправдување на Израел за тековната воена кампања, дури и кога уништувањето низ целата територија се зголеми.

Во повеќе градови во Израел се одбележуваат 700 дена од нападот на Хамас на 7 октомври, пренесува Дојче Веле, но тие денови се и денови на глад и геноцид во Газа и многумина се прашуваат во кој момент целта престанува да ги оправдува средствата?

Човечката жртва е огромна. Комитетот на ОН за правата на лицата со попреченост неодамна објави дека речиси 40.500 деца се повредени од почетокот на војната, при што повеќе од половина од нив останале со трајни попречености.

Хуманитарната помош продолжува систематски да биде блокирана, при што Израел ги класифицира дури и инвалидските колички и протетските екстремитети како „предмети со двојна употреба“ и затоа одбива да им дозволи влез на територијата.

ОН веќе прогласи глад во Газа, прв на Блискиот Исток. Половина милион луѓе се соочуваат со „катастрофален“ недостиг на храна, со уништено над 98% од обработливото земјиште и целосно нарушен пристап до чиста вода и здравствена заштита.

Службениците на ОН јасно ставија до знаење: „Создавањето вештачки глад за воени цели е воено злосторство“.

Израел го негира постоењето на глад, отфрлајќи ги доказите како „лаги на Хамас“.

Геноцидот не само што убива цивили, туку ги замолчува и оние кои би можеле да го документираат. Според Репортери без граници (RSF), најмалку 220 новинари се убиени во Газа од почетокот на војната, што е сосема невиден број.

Во координирани напади, израелската армија постојано ги таргетира палестинските новинари, зголемувајќи го ризикот дека наскоро „нема да остане никој да известува за ужасите на војната“.

Стотици медиуми низ целиот свет се придружија на Репортери без граници (RSF) во протест, повикувајќи на меѓународен притисок за ставање крај на неказнивоста на Израел.

Девет други лица, вклучувајќи шест меѓународни вработени, беа ранети во нападот.

Израелските одбранбени сили (IDF) првично ја негираа одговорноста, но подоцна признаа дека зградата била погрешно идентификувана поради сомневање за присуство на непријател.

ОН го осудија инцидентот како кршење на меѓународното право, а Бугарија започна предсудска истрага за убиството на меѓународно заштитено лице.

Додека владата останува на вистинскиот пат, поделбите растат во Израел.

Поранешниот генерал и политичар Јаир Голан беше осуден откако рече дека „нормална земја не убива бебиња за забава“.

Неговите коментари, во кои тој ја спореди глобалната траекторија на Израел со апартхејдот во Јужна Африка, предизвикаа негодување и од владата и од опозицијата.

Меѓународниот суд на правдата во Хаг моментално разгледува случај поднесен од самата Преторија, во кој се тврди дека израелските сили вршат геноцид врз Палестинците во Газа.

Во меѓувреме, стотици Израелци излегоа на улиците со вреќи брашно и слики од гладни деца, барајќи крај на „гладот ​​како политика“. Ретката храна достапна во Газа е наводно исклучително скапа – вреќа брашно може да чини до 60 долари.

Водачите на протестите отворено ја обвинија сопствената земја за извршување воени злосторства.

Меѓународното признавање на геноцидот расте. Вчера, потпретседателката на Европската комисија, Тереза ​​Рибера, го прекрши преседанот нарекувајќи ја војната на Израел во Газа „геноцид“, истакнувајќи ја неспособноста на ЕУ да заземе цврст став или дури и да зборува со еден глас.

„Геноцидот во Газа ја разоткрива неспособноста на Европа да дејствува“, рече таа, бидејќи поделбите во рамките на блокот го блокираат значајното дејствување.

Во меѓувреме, сè повеќе земји продолжуваат да ја признаваат палестинската државност, додека други остануваат парализирани помеѓу осудата и соучеството.

Откако избувна војната во Газа во октомври 2023 година, неколку земји презедоа чекори за формално признавање на палестинската држава или објавија планови за тоа на претстојното Генерално собрание на ОН.

Пред неколку дена, Белгија, повикувајќи се на хуманитарната криза во Газа и постапките на Израел што го кршат меѓународното право, објави дека ќе ја признае Палестина и ќе воведе санкции врз израелската влада.

Франција, Канада и Обединетото Кралство, исто така, се обврзаа да ја признаат Палестина, а Австралија неодамна се приклучи на листата. Други земји како Малта, Финска и Португалија веројатно ќе го следат примерот.

Генерално, најмалку 145 од 193-те членки на ОН сега ја признаваат или планираат да ја признаат Палестина, што го одразува растечкиот глобален притисок за потврдување на палестинскиот суверенитет во услови на војна. Бугарија го стори тоа уште во 1988 година.

Самиот генерален секретар на ОН, Антонио Гутереш, предупреди дека гладот ​​и масовните убиства не можат да продолжат „неказнето“.

Во ова уништување е надреалната визија на Доналд Трамп, чии помошници изготвија план за преместување на целото население на Газа и претворање на урнатините во „блискоисточна ривиера“.

Предлогот, откриен од „Вашингтон пост“, вклучува преместување на два милиони Палестинци и замена на нивните домови со „паметни градови“ напојувани од вештачка интелигенција и недвижности на плажа.

Израелскиот премиер Бенјамин Нетанјаху ја пофали идејата, додека групите за човекови права ја осудија како етничко чистење прикриено како „повторен развој“.

700 дена, Газа е подложена на систематско уништување. Масовни убиства, вештачко гладување, замолчување на новинари и напади врз деца и лица со посебни потреби.

На 4 септември, израелската армија објави дека сега контролира 40 проценти од градот Газа, додека Обединетите нации предупредуваат дека милион луѓе таму се соочуваат со глад.

Геноцидот е неоспорен – но одговорот на светот останува поделен, тивок или отворено соучесник.

Како што гладот ​​се продлабочува и преживеаните се движат низ урнатините без превозни средства, додека новинарите умираат со камери во рацете, прашањето не е дали историјата ќе суди што се случило, туку дали денешните лидери ќе дејствуваат пред Газа да биде целосно збришана.