Skip to content
Филмската 2025 уште еднаш покажа колку наградите, фестивалските фаворити и медиумскиот „хајп“ знаат да бидат селективни: додека истите наслови се вртат во оскаровски прогнози и годишни топ-листи, дел од најинтересните остварувања едноставно поминуваат под радар – поради кратка дистрибуција, незгоден термин на премиера или жанр што критичарите го читаат со предрасуда. Токму затоа, во избор заснован на критики на „Варајети“, беа издвоени десет филмови што заслужуваат „втора шанса“ и повнимателно гледање.
The Alto Knights („Алто Најтс“) е гангстерска драма на Бери Левинсон што беше исмејувана повеќе отколку што беше гледана. Двојната улога на Роберт де Ниро – како Френк Костело и Вито Џеновезе – кај дел од публиката звучеше како маниризам, но токму таму филмот добива тежина: како студија за две мафијашки психологии што се судираат во истата епоха.
The Ballad of Wallis Island („Баладата за островот Волис“) на почеток личи на ексцентрична комедија со „иритантен“ богаташ кој сака да го врати распаднатото музичко дуо. Но, филмот постепено се отвора во искрена приказна за музиката како утеха, за лојалноста што не умира и за емоционалните пукнатини што остануваат по раскинот – без да се срами од сопствената нежност.
Bring Them Down („Долу ги“) е ирски удар во стомакот: брутален настан со стадо овци што прераснува во портрет на одмазда, сиромаштија и насилство во заедница што живее на раб. Овде нема чисти виновници, туку маѓепсан круг во кој секој следен чекор е потежок од претходниот.
Caught Stealing („Фатен како краде“) го враќа Њујорк од 1990-тите како сцена на криминална случајност: шанкер кој прифаќа да чува мачка, а завршува во војна меѓу банди. Филмот се чита како трилер со темпо, но и како приказна за луѓе што не знаат дека токму „малите услуги“ ги носат најголемите последици.
The Surfer („Сурферот“) е кошмарна алегорија со Николас Кејџ – човек што губи сè додека се обидува да го одбрани своето место на плажа од насилна група. Како што се стеснува просторот за разум, се брише границата меѓу цивилизацијата и сломот, а филмот намерно ја држи публиката во непријатност.
Eternity („Вечност“) ја користи романтиката како врата кон егзистенцијална тема: задгробен живот замислен како простор на одлука и чекање. Хероината мора да избере која врска ќе ја „понесе“ во вечноста, а под игривата премиса се крие меланхолија што тивко, но сигурно останува по одјавната шпица.
Steve („Стив“) е интимна драма со Килијан Марфи како наставник во интернат за момчиња со проблеми во однесувањето. Нема големи говори, нема спектакл – има секојдневни борби што обично не ги гледаме, и токму затоа филмот делува како човечки документ за една тивка професија што постојано се крши меѓу систем и реалност.
The Lost Bus („Изгубениот автобус“) се потпира на вистинска приказна – спасување деца во катастрофалниот пожар Camp Fire во 2018. Филмот избегнува патетика, а сепак успева да го пренесе стравот, хаосот и „обичната храброст“ на луѓе што за миг стануваат спасувачи.
A Normal Family („Нормално семејство“) е јужнокорејска драма што почнува со сообраќајка, а завршува како морален лавиринт. Двајца браќа – адвокат и лекар – се најдуваат на спротивни страни на правдата, додека злосторството на нивните деца ја компромитира удобната фасада на „нормалноста“.
Novocaine („Новокаин“) изгледа како акциски филм по рецептура: човек што не чувствува болка влегува во насилна пресметка за да спаси девојка. Но токму таа биолошка „аномалија“ му дава идентитет – мешавина од хумор, бруталност и харизма што го прави повеќе од уште една жанровска копија.