Skip to content
Кога цените во Алпите растат, а класичниот „шале“ пакет станува недостижен за сè повеќе семејства, алтернативата не мора да значи компромис. „Скијање надвор од Алпите“ во последниве сезони се претвора во реална опција: помали гужви, поинаква култура, пофлексибилни летови и, во многу случаи, пониски трошоци – од сместување до лифт-пасови.
Пиринеите, планинскиот лак меѓу Франција и Шпанија со Андора во срцето, се една од најлогичните „втора врата“ за европско скијање. Регионот се протега над 430 километри и има десетици центри – од големи до семејни – а во изборот најчесто се спомнуваат шпанскиот Бакеира-Берет, Солдеу во Андора и францускиот Гранд Турмале. Предноста, според описите, е комбинацијата од пониски цени во однос на Алпите и чести снежни услови поради атлантско-маритимната клима.
Подалеку на исток, Карпатите – вториот најдолг планински венец во Европа – ја отвораат приказната за ски-туризам што сè уште не е „изнесен“ на масовниот западноевропски пазар. Речиси 1.500 километри планини се протегаат низ повеќе држави, а меѓу поиздвоените центри се наведува Јасна во Словачка, како најголем ски-центар во Средна Европа, со приближно 50 километри патеки распоредени околу врвот Чопок (2.024 м).
Скандинавските планини, пак, се приказна за скијање со пејзаж што Алпите не можат да го имитираат: врвови над фјордови, патеки низ снежни шуми и акцент на активности надвор од спустот – од крос-кантри и крпаници, до искуства со локални Сами заедници и возење со хаски. Како симбол на тој „северен пакет“ се споменува Нарвик во арктичка Норвешка, каде што зимските денови често се врзуваат и со можност за поларна светлина.
Во Кавказот, Грузија се позиционира како брзорастечка ски-дестинација, особено откако се отвораат нови авио-конекции кон Тбилиси. Главниот центар Гудаури е близу престолнината и се опишува со околу 80 километри патеки до височина од 3.276 метри, а во текстовите се издвојува и пораката за „евтин лифт-пас“ – шестдневен пакет по цена од 340 лари (GEL). Паралелно, региони како Годерџи и Тетнулди се спомнуваат како магнет за фрирајд и беккантри публика.
Балканските планини, низ Србија и Бугарија, ја носат „блиската“ верзија на алтернативата: добар однос цена-квалитет, гостопримство и поопуштена атмосфера, со Бугарија како најетаблирана точка за поширокиот пазар – Боровец, Пампорово и Банско се најчесто именуваните центри. Во позадина е логиката што ја бараат туристите во 2025/2026: помалку чекање на жичници и пониски ставки за часови, изнајмување и пропратни трошоци.
За оние што сакаат сонце со снег, Сиера Невада во Андалузија се продава како „јужниот парадокс“: најјужното големо скијалиште во Европа, а сепак доволно високо за стабилна сезона од декември до април. Регионот ја има и највисоката планина на континентална Шпанија – Мулахасен (3.479 м) – додека скијалиштето се опишува со 112 километри патеки до 3.398 метри и со можност да се комбинира планина со море, бидејќи Малага е на околу два часа возење.
Италијанските Апенини се „тивката“ карта за оние што бараат празни патеки и понизок буџет: ски-областа Алто Сангро во Абруцо, која локално често се врзува со Рокарасо, се опишува како центар што во споредба со француските Алпи во сезона може да изгледа речиси празен, со врвна лифт-височина од 2.141 метар и цени што звучат како од друго време – еспресо од околу едно евро и ручеци со паста/палента околу 12 евра.