Skip to content
Судот во Норфолк, Масачусетс, го испрати 50-годишниот Брајан Волш на доживотен затвор без можност за условна слобода за свирепото убиство на неговата сопруга Ана Волш, родена во Белград, чие тело никогаш не беше пронајдено. Поротата го прогласи за виновен за убиство од прв степен по судење што траеше осум дена, а пресудата стигна речиси три години откако Ана исчезна на почетокот на 2023 година.
Случајот привлече огромно внимание во САД и регионот, бидејќи Ана беше успешна професионалка со српско потекло, мајка на три деца и дел од балканската дијаспора во Бостон. Таа формално беше пријавена за исчезната на 4 јануари 2023 година, откако престанала да се јавува на работа и на семејството, а полицијата брзо утврди сериозни противречности во исказите на нејзиниот сопруг.
Иако телото не беше пронајдено, обвинителството изгради силен случај врз цврста низа на индиректни докази. Истражителите открија дека Волш на интернет пребарувал како се уништува и отстранува тело, барајќи информации за „распарчување“, „колку долго може да се чека пред да се пријави исчезнат“ и „дали може да се фрлат делови од тело во ѓубре“. Видеонадзор го снимил како купува големи количини средства за чистење, кесии, алат и пила, а во контејнери и депонии во околината полицијата нашла траги од крв и лични предмети поврзани со Ана.
Во текот на постапката, Волш признал дека сам ја распарчил и фрлил нејзината мртва облечена, но тврдел дека ја нашол Ана мртва во постела и дека панично се обидел да го сокрие тоа, плашејќи се дека никој нема да му верува бидејќи веќе бил вклучен во друг кривичен предмет за измама со уметнички дела. Поротата не ја прифати оваа верзија: обвинителството инсистираше дека станува збор за однапред испланирано убиство, извршено во куќата во Кохасет веднаш по дочекот на Нова година, по што осомничениот методично се обидел да ги сокрие трагите.
Како можни мотиви обвинителите посочија комбинација од финансиски и семејни притисоци. Ана имала полиса за животно осигурување од неколку милиони долари, во која Волш бил главен корисник, а истовремено се соочувал со федерални обвиненија за продажба на фалсификувани дела на Енди Ворхол и обврска за висока парична отштета. Во медиумите беше објавено и дека бракот им бил сериозно нарушен и дека Ана започнала нова емоционална врска, што дополнително ја заострило ситуацијата во домот.
Судијката Дијан Френиер на изрекувањето на пресудата ги опиша постапките на Волш како „варварски и неразбирливи“, нагласувајќи дека тој не само што ја лишил Ана од живот, туку свесно се обидел да го избрише секој траг од нејзиното постоење. Покрај доживотниот затвор за убиство, судот му одреди и дополнителни казни од речиси две децении за попречување на истрагата и за незаконско отстранување на телото, кои ќе се издржуваат последователно.
На рочиштето за изрекување на пресудата, силно одекна гласот на семејството на Ана. Нејзината сестра опиша како три малолетни деца останале без мајка и како исчезнувањето и бруталните детали од случајот оставиле длабока траума во поширокото семејство на Балканот и во дијаспората. Во српските и регионалните медиуми случајот се следеше како трогателна приказна за жена која успеала да изгради кариера во САД, но завршила како жртва на домашно насилство и брутален фемицид.
Пресудата доаѓа по процес во кој Волш не повика ниту еден сведок во своја одбрана и не сведочеше лично, потпирајќи се на тезата дека доказите се недоволни без пронајдено тело. Жирито и судот, сепак, оценија дека мозаикот од дигитални траги, видеоснимки, материјални докази и неговите сопствени признанија е доволен за најстрога казна.
За јавноста на Балканот, случајот на Ана Волш е повеќе од уште една црна хроника од Америка. Тој ја отвори темата за скриеното насилство во семејствата на дијаспората, за жените кои живеат меѓу две држави и две кариеери, но остануваат без ефективна заштита кога домашното насилство е заташкувано или игнорирано. Додека судницата во Масачусетс стави точка на кривичниот дел од приказната со доживотен затвор за убиецот, прашањата што ги отвори трагедијата на Ана – за превенција, за довербата во институциите и за поддршката на жртвите – остануваат отворени и за американското, и за балканското општество.