Битола меѓу Драгор и конзулите — кој ќе го одведе градот до 2029?

Три дена пред 19 октомври, Битола повторно ја става општинската администрација под лупа. Граѓаните не избираат само име — избираат модел на управување: дали градот ќе продолжи со чекори на стабилизација и доградба на започнатото, или ќе сврти кон нови лица и друга филозофија на развој, која ќе го ослободи од постојаните скандали поврзани со управувањето на општината. Во оваа кампања, на хартија има осум имиња; на терен, битката се сведува на неколку силни наративи: стабилност и инфраструктура, културен капитал и урбана ревитализација, и независна, граѓанска контрола врз општината.

1) Тони Коњановски: „Да го довршиме започнатото“

Актуелниот градоначалник влегува во финиш со дефинирана листа на приоритети: булеварскиот влез од страната на Охрид за да се издише од сообраќајниот притисок; „реанимација“ на јавниот превоз со подобрени рути и стандарди; уредување на Драгор „по светски стандарди“ со плоштади, корзо-пристапи и велосипедски венец. Сликата што ја нуди е на град кој не се одржува само, туку расте — со зелени решенија, нови јавни простори и проактивно привлекување инвеститори за да останат младите. Во политичкиот екосистем, поддршката што доаѓа и од ЗНАМ сигнализира обид да се прошири фронтот, надвор од класичната партиска база. Прашањето за гласачите е дали темпото од првиот мандат е доволно за втор — и дали уредениот Драгор е реална слика или песна за утре.

2) Методија Куновски: „Град на култура, град на луѓе“

Опозицискиот предизвик доаѓа со силна реторика за културниот идентитет на Битола и неговиот економски потенцијал. Средбите со локалните уметници и институции не се само протокол — туку порака дека културата ќе се третира како индустрија, со програми и инфраструктура, а не како сценографија на градскиот живот. Во позадина, СДСМ се обидува да раскаже приказна за „враќање на мерката“: поизмерени проекти, повеќе јавен дијалог и стабилен календар на настани што ќе носи луѓе и приход. „Зелени бели дробови“ во срцето на Битола (центарот на градот затворен за возила, отворен за луѓето). Современи паркинг-решенија и еднонасочни улици. Јавен превоз со еко-автобуси достапен за сите населени места. Фабрика за селекција и рециклирање на отпадот наместо депонија.

3) Габриела Илиевска: „Независен глас за чист(а) сметка“

Независната кандидатка влегува како корективен фактор — со амбиција да ја отвори општината кон граѓаните и да ја поедностави контролата врз трошењата и приоритетите. Нејзината кандидатура е формално потврдена во регистрите; политичката тежина ѝ доаѓа од наративот дека Битола може да се води и без „партиска дланка“ на секое решение. За да се преточи тоа во резултат, ќе ѝ треба јасен „план на првите 100 дена“: кои процеси се ставаат на јавен увид, кои тендери се ревидираат, и каде граѓаните ќе имаат реален збор преку онлајн и теренски механизми.

4) Зоран Николовски: „Архитектонска визија, локална мерка“

Како архитект и сценограф, Николовски ја стави урбаната слика во центар: градот како мрежа од микропроекти, што секоја населба ја третира како свое „малo средиште“ – со пешачки рути, јавни површини и функционална естетика. Неговата биографија (раководно искуство во Завод и музеј и претходна партиска траекторија) носи и плус и минус: менаџерско искуство, но и прашања за независноста. Ако ја освои довербата, од него ќе се очекува „цртежот“ да стане изведбен план со рокови и буџети.

5) Остатокот од теренот: трети опции и партиски „ниши“

ТМРО настапува со Ќире Димов, како класична „трета опција“ за гласачи разочарани од двопартизмот; Јорго Огненовски се појавува под листа на „Демократи“, со порака за локални решенија и нови лица. Во збир, Битола доби четири независни и четири партиски кандидатури — ретко богата понуда, но и ризик од „расипан“ прв круг што ќе води кон втор.