Брутален напад на жена во Скопје

Попладне на 23 август, пред еден угостителски објект во скопската Автокоманда, расправија меѓу маж и жена прерасна во насилство. Според пријавата, осомничениот прво ја навредувал, а потоа, во миг што сведоците го опишуваат како груб и изненаден, ја замавнал со пластична гајба полна со стаклени шишиња и ја удрил по главата. Жената веднаш почнала обилно да крвари, се зашеметила и побарала помош; набргу пристигнала полицијата, а екипа на брза помош ја транспортирала во болница, каде лекарите констатирале тешки телесни повреди.

Основното јавно обвинителство Скопје отвори постапка за кривично дело „тешка телесна повреда“ по член 131 став 2 во врска со став 1 од Кривичниот законик. Обвинителот до судот достави предлог за мерки на претпазливост – забрана за приближување и контакт со оштетената, одземање на патната исправа и задолжително редовно јавување на осомничениот пред надлежно службено лице. Расплетот на случајот, како и здравствената состојба на жртвата, јавноста ќе ги дознае по понатамошните лекарски и институционални проценки.

Овој напад не е само уште една полициска белешка; тој е дел од препознатлив образец на родово базирано насилство што премногу често го бележи секојдневието на жените во земјава. Граѓанските организации со години предупредуваат дека вербалната агресија и понижувањето – како во овој случај – се први сигнали на ескалација што институциите мора да ги препознаат навреме. Кога интервенцијата доцни, ударот веќе е нанесен, а довербата во системот – уште еднаш разнишана.

Секој ваков инцидент отвора исти прашања: дали проценката на ризик се прави брзо и сериозно? Дали забраните за приближување се активираат навреме и се контролира нивното почитување? Дали полицијата, обвинителството и социјалните служби делуваат како една конзистентна линија на заштита, наместо како одвоени острови на добри намери? И, пред сè, дали жртвите имаат реален и брз пристап до психосоцијална поддршка, правна помош и безбедно засолниште во првите, најкритични часови?

Автокоманда, градска населба со густ сообраќај и секојдневна врева, ќе го заборави овој настан побргу отколку што ќе зараснат модринките. Но за жената што ноќва ја помина во болница, за нејзиното семејство и за многу други кои ги препознаваат сопствените стравови во оваа приказна, заборав нема лесно да има. Тие ја очекуваат минималната правична казна, но и нешто повеќе – уверување дека следниот пат институциите ќе бидат чекор пред насилството, а не зад него.

Насилството врз жени не е статистика што се пишува на крајот на годината; тоа е секојдневие што бара јасна порака од општеството: нула толеранција. Кога навредата преминува во удар, веќе е доцна за лекции. Затоа, секоја пријава мора да биде слушната, секоја мерка – изречена и спроведена, а секоја жртва – заштитена. Само така оваа вест ќе стане исклучок, а не правило.