Црквата да одјебе од жените и жените да одјебат од Црквата

Пишува: БРАНКО ТРИЧКОВСКИ

Три работи го плафонираат духот на Македонецот и го хендикепираат во животот: Јазикот, православната вера/црква и историјата.

Всушност, самата арматурата на нацијата, заедно со гипс плочите на вмро кои го затвораат погледот кон ѕвезденото небо и го прават убав изгледот на спуштениот плафон.

Особено при сексуалното општење во мисионерска поза.

Спознајната апаратура што му ја пружаат овие елементи е како стар, бавен и скромен софтвер кој не му овозможува да ги решава сложените задачи на современоста. Немоќта, пак, да ги реши проблемите не го испраќаат во некакви пробиви, или го испраќаат многу доцна, обично, го враќаат кон себе при што дополнително ја оштетува скромноста со која располага. Тие работи ја ограничуваат моќта на неговото разбирање на себе и на светот.

Треба ли да се потсетуваме на епиките за името, за Гоце, за идентитетот, за преамбулата и за уште милион други глупости со кои Македонецот не доби ништо за потрошената енергија и историско време, затоа што добивката беше на другата страна на историскиот терен, во европеизацијата по секоја цена, во излезот од балканските правила кои се направени за да го заебаваат.

Неговата драма е резултат на вкрстеното делување на овие фактори.

Јазикот, кој ужасно му ја стеснува когнитивната моќ, го посипува со нестварната простоќа која се шири како рак во терминална фаза. Дури и во неговите скромни потенцијали јазикот му се гледа пресложен и пренапорен и тој се зафаќа со преродба во примитивноста во која нема да му требаат повеќе од 50 зборови и десет фрази…

Тие му овозможуваат да знае сè за себе и за светот.

Така се остварува културниот рикверц во кој сиромаштвото на јавниот дискурс и на општата комуникација стануваат пропорционални на патриотизмот.

А културата и знаењето на предавството.

Верата во чија погубна доктринарност никогаш нема ниту ѕирнато, а не пак навлезено, ја брише од своето срце со виледа намокрена во солзи и ја претвора во поза, во манекенство, во изложба на цркви, крстови и крстења по автобуси. Во духовна смисла, православието никогаш не постоело како наука за верата, дури ниту како мистика, никој, од архиепископот до последниот верник не го живее над идејата за јајцата и бадниковите гранчиња, да, и автокефалноста, се статусни, корпоративни и процедурални прашања, значи не над автоматизмот на адетите и протоколите, односно со разбирање кое на страшен начин ги ограничува луѓето во нивниот став кон животот.

Тоа е вера во моќта на гревот, не на Исус, на контролата и на смртта, не на животот.

Грандиозна измама.

А историјата, во која има скромно авторство, или ја негира и обвинува или оди да ја велича и присвојува до ниво да се глупира со длабоки зафати во времето и во вселената. Историјата ја претвора во кал за цигли, но цигли не вади, останува само кал, очај и лажни триумфи.

Прави обратно од тоа што треба да го прави ако сака да се спаси. Наместо да го согледа хендикепот на своето македонство и проблемите кои произлегуваат од дефиницијата која му е всадена, тој се повлекува во него и мисли дека со фолклорни, политички и други паради ќе го засили и ќе го претвори во стап со кој ќе го прескокне високиот ѕид на проблемите (вмро/ману/уким).

Еве некои илустрации од животот.

Жените ја повикаа „Црквата да одјебе“.

Таа порака би била в ред и да се однесува само на ретроградните ставови на црквата во врска со абортусот, но таа има многу сериозна основа во комплетната доктрина и пракса на црквата како корпорација во која жената е потчинета, да не речам роб, исклучена е од корпорациските структури, не ѝ се достапни повисоките нивоа на духовната реализација, освен во манастирите кај што слуша глупости од некој поп или владика, сади млада зелка и везе миљенца за под телевизор.

Уште во обраќањето на Коринтјаните, Свети Павле рекол дека на жените не смее да им се дозволи да зборуваат на состаноците, но она што е најважно, тоа е статусното срозување на жените за да може да се држи на куп црковното богатство, имотот, да нема можност тоа да се распарчува по линија на наследувањето. Да не зборуваме за злоупотребите по сексуална основа и за милион други гревови на црквата.

Според тоа пораката во која се бара „Црквата да одјебе“ е само обид да се биде храбар или макар провокативен, јас и како таква ја поздравувам, но вистинската парола треба да гласи „Црквата да одјебе од жените, а жените да одјебат од Црквата“.

Тоа би било вистинско пробивање на културните и јазични окови.

Да се биде жена во современа смисла, значи, еманципирана и рамноправна и да се биде православна верничка, се две неспоиви работи.

Но, затоа на Маршот на Осми март имаше неколку други пораки од кои најсилно ме тресна по главата првата.

„Да се биде жена во Македонија значи да се будиш секое утро во страв и да се прашуваш како и дали ќе го преживееш тој ден.“

Ова е првиот став во Колективниот проглас на Платформата за родова еднаквост.

Каква вообразба, имагинација и поетски нерв стои зад оваа шокирачка изјава.

Ваква формулација можела да произлезе само од културата што се обидувам да ја критикувам, значи од склоноста кон поетски надреализам во недостиг на реални изрази за проблемот, како и од склоноста кон патетика во врска со позицијата на жртва која во Македонија има култен статус.

Не е така како што пишува во тој став, се разбира, кој како да е изваден од некоја писмена задача во некое средно училиште или како да е опис на состојба пред будењето, некаков кошмарен сон, а кога би било така како што пишува, тоа би била тотална дисквалификација и на жените и на борбата за рамноправност со резултатите кои се неспорни.

Се разбира, јас не сакам да кажам дека нема проблеми, напротив, само сакам да кажам дека, ако сакаме успешно да ги решаваме проблемите, мораме правилно да ги дефинираме.

Така е и со сè друго.

Поетизирањето на проблемите континуирано како некоја обратна спирала ја усложнуваше и ја усложнува нашата ситуација. Пред седум години реков дека нападите врз владата со повод и без повод, или со лажен повод, без секунда пауза, како единствен концепт на вмро, демек оцрнувањето на државата до негација и самоомраза, нема да ја урне владата, туку ќе го урне општеството. Ќе му ја одземе деловната способност. Ќе го претворат во лесно манипулирачка маса која потоа ќе се натера да ги следи примордијалните чувства за идентитетот и да го остави својот разум на клавирот. Да вика против Европа. Тоа е да таа мерка нестварно што навистина ги потврдува на фрапантен начин сите ставови за јазикот, за верата, за историјата и за карактерот на народот.

Поканата на Ковачевски до вмро никој не можел да ја прифати затоа што содржела и некаква критика за опозицијата (Блажевска). Неверојатно. Не е точно дека нема дијалог на темата за евроинтеграциите, вистина е дека имаме една злосторничка инсталација маскирана во политичка опозиција која тој процес го кочи за да се стигне до ситуации кои беа проектирани со бугарското вето, не против тие проекции.

Јас верувам дека, во ова елементарно неразбирање, прсти има замешано и корупцијата и злобата и зависта и опортунизмот и други прочуени елементи на македонскиот темперамент и менталитет, но поточно е ако се каже дека самиот менталитет и културните и јазични основи за кои зборев се главниот извор на оваа дезориентација. Која може да биде и фатална.

Борбата против владата може да биде борба против последната влада на Македонија. Во сите деноминации. Споменикот нека биде од мене. Таква е композицијата што ја испишаа вморонските бахови додека народот им долеваше мастило и им го остреше пердувот од гуска со контракции на својот анус.

И затоа јас мислам дека смена на власта нема да има.

Макар не пред да се изврши менталниот сунет на кандидатите.

Извор: FRONTLINE