Доаѓа зимска олимпијада во Милано, еве што не очекува

На 6 февруари 2026, со отворање на „Сан Сиро“ во Милано, Олимписките игри се враќаат во европските Алпи со концепт што личи на филмски кадар: голем град за ледените арени и планински кластери за најбрзите спустови, скокови и дуели на снег. „Милано – Кортина“ не е само бренд, туку географија: натпреварите ќе се распослат низ северна Италија, а завесата ќе падне на 22 февруари во античката Арена во Верона, со финале во стил на римски амфитеатар.

Овие Игри ќе бидат меѓу најгусто спакуваните по содржина: 116 дисциплини за медал во 19 дена, со осум спортски гранки и 16 дисциплини што ја прават програмата „широка“, но и прецизно таргетирана кон телевизиски спектакл. На хартија, организаторите го продаваат проектот како „рационална олимпијада“: со силен акцент на постоечки капацитети и привремени решенија, наместо мегаломанска градба. Во пракса, тоа значи дека ќе гледаме Игри во кои логистиката е подеднакво важна како формата на спортистите.

Највидливиот печат на Милано 2026 е мапата. Венските и венетските доломити ќе бидат рамноправен „ко-домаќин“ со миланските хали, а распонот меѓу клучните точки ќе создава две паралелни реалности: урбана олимпијада за хокеј, уметничко лизгање и брзински дисциплини, и планинска олимпијада за алпско скијање, биатлон, нордиски спортови, сноуборд и фристајл. Со тоа доаѓа и првиот голем тест: транспорт и проток на публика. Веќе се калкулира со ограничувања и капирање на билети во Кортина поради тесни пристапи и доцнења на инфраструктурни врски, што е јасен сигнал дека ова ќе бидат Игри во кои „да стигнеш“ може да биде половина од искуството.

Во спортска смисла, програмата носи и модернизација. Најсимболично е влегувањето на ски-алпинизмот како нов олимписки спорт, со три настани што ја носат планината на сцена во најчиста форма: женски и машки спринт и мешана штафета, во Бормио. Паралелно, се отвора простор и за други „телевизиски“ формати што го прават натпреварот подраматичен и покомпресиран: нови миксови и тимски концепти, повеќе директни дуели и дисциплини што се возат на импулс и ризик. Организаторите најавуваат и рекордно висока родова рамнотежа, со програма што сè повеќе го брише историскиот јаз меѓу машките и женските квоти.

А потоа доаѓа она што најмногу ја „пали“ олимпијадата: ѕвездите. Милано 2026 ќе биде, во исто време, и сцена за рекордери и лансирна рампа за нова генерација што веќе доминира по Светски купови.

Во алпското скијање, тешко е да се замисли поголем наслов од Микаела Шифрин, која ја пренесе својата доминација во историска бројка победи и во нови пресвртници, а во Европа ќе пристигне како лик што ја има тежината на цели спортови во една кариера. На истата сцена, вниманието ќе го краде и камбек-наративот на Линдзи Вон, која повторно влезе во трка за олимписко место и го врати прашањето што спортот го сака најмногу: дали легендата може уште еднаш да удри печат таму каде што најмногу боли, на патеката. Кај мажите, Марко Одермат останува стандарден одговор кога се бара „фаворит“ без премногу филозофија: стабилен, брз, тактички зрел и со искуство што во февруари знае да биде разлика меѓу злато и четврто место.

Фристајлот и сноубордот, пак, ќе ја донесат „поп-културната“ енергија на Игрите. Ајлин Гу влегува во олимписка година со порака дека формата е таму, а не само името. Хлоја Ким, од своја страна, ја гради приказната за трет олимписки врв во полупајп, што е токму типот олимписка невозможност која станува реална кога се работи за спортистка што одамна го помести стандардот.

На мразот, уметничкото лизгање нуди најпитома драма: уметност на раб на физика. Илија Малинин е веќе препознат како фигура што ја менува дисциплината со техничка сложеност и ризик, а јапонската линија со Јума Кагијама носи континуитет, елеганција и огромна база на стабилност. Кај жените, Каори Сакамото отворено ја постави Милано 2026 како хоризонт по кој може да ја затвори големата етапа од кариерата, што додава уште еден слој тензија: кога спортистка најавува дека кругот се затвора, секој настап станува последна шанса за „совршен кадар“.

Во нордиските спортови, Олимпијадата ќе се мери со секунди што звучат како минути. Јоханес Хосфлот Клебо влегува со статус што ретко се гледа: 100 победи во Светски куп и репутација на човек што ја прави спринтерската трка да изгледа како да е напишана за него. Во женската конкуренција, Џеси Дигинс го носи наративот на „последната олимписка зима“, токму затоа што најави дека се приближува кон крајот на патот, што во ваков спорт знае да биде најопасен мотив.

Во брзото лизгање, Џордан Столц се наметна како имиџ на новата ера: млад, технички агресивен и веќе позициониран како фаворит за медали во повеќе дистанци. Тоа е тип на спортист кој може да ја „украде“ олимпијадата со две-три трки, без да остави простор за рационално објаснување освен „беше побрз“.

Биатлонот и кратката патека ќе ја дадат својата неизбежна суровост: промашена мета, погрешен контакт, една кривина – и целиот план паѓа. Притоа, биатлонот ќе влезе во Игри без една од најголемите фигури од претходниот циклус, што отвора простор за нови херои. А кај Италијанците, домашниот притисок ќе се чувствува во дисциплини каде традиционално имаат силни адути, од кратка патека до алпско скијање.

Сето ова се случува во момент кога домаќинството се гради под лупа: дел од проектите се под притисок поради рокови, финансирање и услови за снег, а организаторите паралелно продаваат и „вибрација“ и дисциплина. Во таков амбиент, Милано 2026 ќе биде олимпијада на два фронта: на терен ќе решаваат стотинки, а надвор од него ќе победува оној што ќе ја издржи сложената машинерија на најраспосланите зимски Игри досега. До февруари, листата на фаворити може да се помести со една повреда или една сензација на Светски куп, но рамката е веќе тука: град, планина и олимписка трка што ќе бара и сила и нерв.