Дојран се суши, музеј се гради – село гори, баба се чешла

Дојран ова лето е полупразен. Плажите некогаш полни со туристи сега се тивки, кафичите празни, а езерото загадено до степен што туристите се плашат да се капат. Рибата е небезбедна за јадење, каналите што го напојуваа езерото стојат запуштени, а водата за пиење – само минијатурна белешка: „не е за пиење“. Локалните жители гледаат како градот полека умира: „Ова езеро умре!“ велат тие, со очи полни разочарување.

А во исто време, надлежните најавуваат Музеј на вода – жив музеј на отворено, на површината на езерото, со реконструирана праисториска наколнa населба. Проектот е амбициозен, визуелно атрактивен, едукативен. Но додека се планира музејот, Дојран останува во својата реалност: половина празни улици, незаштитена флора и фауна, исчезнати локални бизниси, и туристи кои избегнуваат да влезат во вода.

Сцената е како од народна поговорка: село гори, баба се чешла. Големите проекти се ветуваат, медиумите известуваат, но реалноста на локалците останува сурова и неизбежна. Дали музејот ќе биде спас за градот, или само нова „декорација“ на веќе постоечките проблеми?

Дојран чека, туристите чекаат, музејот се гради – а езерото се суши!