Skip to content
Смртта на Брижит Бардо, една од најпрепознатливите француски филмски икони, ја отвори старата рана во француската политика: што точно слави државата кога одлучува да даде „национална почит“ – уметноста, симболот или целата биографија, со сè што носи? Десницата и дел од крајната десница ја туркаат идејата државата официјално да ѝ оддаде почит, додека левицата возвраќа дека токму во тоа се гледа лицемерието на француските „културни војни“.
Бардо почина на 91 година во Сен Тропе, оставајќи зад себе две паралелни наследства: едното е „BB“ од филмовите и поп-културата, симбол на гламур и сексуална еманципација; другото е активистката за животни, но и јавната фигура која со години генерираше контроверзии со политички и општествени ставови. Токму тој судир ја прави дебатата токсична: за едни таа е „легенда на векот“, за други – пример како славата може да се користи за легитимација на исклучувачки идеи.
Еуроњуз потсетува дека во подоцнежните години Бардо се врзувала со крајната десница и била осудувана пет пати за поттикнување расна омраза, најчесто поради изјави насочени кон муслиманите и мигрантите. Во истиот период беше гласна и против одредени верски практики, а јавно ги напаѓаше и движењето #MeToo и феминизмот – ставови што денес левицата ги користи како аргумент дека државата не смее да „пере“ биографии со свечени церемонии.
Десницата, пак, оди на друга линија: Бардо е „препознатлив лик на Франција“ и државата треба да го признае тој културен капитал. Ерик Чиоти повика на национална почит, а се појави и онлајн петиција со десетици илјади потписи што бара претседателот да организира масовно јавно збогување по примерот на големите државни церемонии во последната декада. Марин Ле Пен, иако во меѓувреме е со судски товар што ја ограничува во јавни функции додека чека расплет во јануари, ја опиша Бардо како „исклучителна“ и „инкредибилно француска“.
Од Елисејската палата, според AFP, наводно бил понуден формат на почит, но семејството не одговорило на предлогот, додека самиот Макрон јавно објави порака со сочувство во која ја нарече „легенда“ и ја врза со симболиката на Маријана. Во меѓувреме, се најавуваат и локални гестови – на пример, Ница планира да именува „иконично место“ по неа – додека политичката расправија расте токму затоа што ништо не е решено: дали Франција ќе добие државна церемонија или само приватен погреб и долга, непријатна дебата за тоа кого слави нацијата кога слави „икони“.