Skip to content
Довековниот рускиот министер за надворешни работи Сергеј Лавров ги повтори клучните услови на Москва за прекин на војната во Украина: Киев да остане неутрален, неврзан со ниеден воен блок (вклучително и НАТО) и ненуклеарен, а безбедноста на Украина да ја гарантира група држави предводени од постојаните членки на Советот за безбедност на ОН, со можни додатоци Германија и Турција. „Гаранторите би ја гарантирале безбедноста на Украина, која мора да биде неутрална… и ненуклеарна“, изјави Лавров во интервју за NBC, пренесе „Ројтерс“.
Тој се наврати и на неуспешните преговори во Истанбул (2022), каде, според нацрт-документите, се разгледувала трајна неутралност на Украина во замена за меѓународни гаранции — рамка што Москва и денес ја смета за основа на евентуален договор. Дополнително, Лавров рече дека се неопходни територијални разговори и „заштита на рускоговорното население“.
Изјавите доаѓаат по самитот Трамп–Путин во Алјаска на 15 август, првата средба меѓу двајцата лидери откако Доналд Трамп се врати во Белата куќа. Иако прекин на огнот не беше постигнат, Вашингтон најави продолжување на дипломатските обиди; Трамп јавно ја покажа и фотографијата што Путин му ја испратил од самитот.
Во однос на можен директен состанок Путин–Зеленски, Лавров нагласи дека „во моментов нема договорен самит“ и дека средба би имала смисла само ако е „темелно подготвена“ и ако има јасен мандат од украинската страна за потпишување документ.
Паралелно, Москва порача дека разговори за безбедносни гаранции за Украина без вклучување на Русија се „пат кон никаде“, додека западни сојузници тестираат модели за постконфликтна архитектура на безбедноста.
Лавров тврдеше и дека руските сили не таргетираат цивилни објекти, туку „исклучиво воени цели и инфраструктура поврзана со украинската воена машинерија“ — тврдење што Киев и неговите партнери го оспоруваат.
Во кратки црти, позицијата на Москва останува непроменета: НАТО-членство за Украина е неприфатливо и секој договор мора да ја закотви неутралноста на Киев со меѓународни гаранции. Прашањето е дали таков модел е политички и правно изводлив за Украина и нејзините сојузници — и дали може да се усогласи со реалноста на фронтот.
