Skip to content
Во деновите кога требаше да расправаме за знаење, пракса и европски вештини, јавната сцена повторно се претвори во циркус со магариња. Поговорката „магaре јавај, магаре барај“ – ако тргнеш со обвинување, ќе добиеш навреда – стана метафора за тоа како Владата ја пушти партиската централа да ја девалвираат темата „Еразмус+ и обвинувањата на ОЛАФ“ до ниво на штосови додека вистинските одговори на сериозни обвинувања за криминал тежок милиони евра остануваат партиска преписка за дневна употреба, без притоа да се направи дистинкција што е држава што е партија!
СДСМ деновиве прозва дека ВМРО-ДПМНЕ шири приказна за „тренинг на магариња“, и дека сопствен градоначалник – Митко Јанчев – ги демантира партиските тврдења. „Колку ниско е спремна да падне ВМРО-ДПМНЕ… проектот бил практична обука на ученици и наставници, меѓу кои и производство на сирење,“. Партијата дополнително повикува на процесуирање на наводи за злоупотреби во распределбата на Еразмус-проекти.
Во одбрана на конкретниот случај се јави и човекот кој најдиректно може да сведочи – Горан Велковски, поранешен директор на СОЗШУ „Ѓорче Петров“–Кавадарци. „Не се тренираа магариња, проектите ги доби и реализира училиштето… опфатија обука и практична настава за 70 ученици со професори во земји членки на ЕУ,“ пишува во неговиот јавен демант. Детално наведува дека школото нема сопствена сточарска фарма и затоа практичната настава за копитари (коњи и магариња) се реализирала во Иваниќ Град, Хрватска – со модули за грижа, здравствена заштита, раси и дури вовед во производство/преработка на магарешко млеко. Целта, вели тој, е стекнување вештини и вработливост, па и претприемачки компетенции, а не „дресура“.
Фактите, значи, бришат дел од комичната прашина: имаме класичен пример на стручна пракса (аграр/ветеринарска струка) пресечена со партиски флоскули. Но тука се вклучува поговорката: кога целата дебата ја јаваш со „магариња“, што друго ќе најдеш освен – уште „магариња“? Наместо да се расправа за квалитетот на наставните модули, безбедноста на практикумите, изборот на партнер-фарми и следливоста на резултатите (портфолија на ученици, стапка на вработување, акредитации), зборот се троши на тоа дали некој „тренирал магаре“.
Во оваа рамка, критичките прашања се многу поедноставни и многу потешки од партиските статуси:
— Колку ученици навистина поминале низ конкретните модули и со какви проверливи исходи (сертификати, кредити, работни места)?
— Кој е квалитетот на партнерите (фарми, училишта) и дали има јавно објавени извештаи, фотодокументација и рубрики за оцена на компетенции?
— Како Националната агенција ја мерела вредноста за пари за секој проект – не само за овој?
— И конечно: кому му користи политичко деградирање на стручната пракса во „шега со магариња“ – на учениците или на штабовите?
„Еразмус+“ може да биде мост кон пазар на труд и европски стандарди, но само ако јавноста инсистира на документ, не на досетки. Цитатите од СДСМ и демантот на Велковски барем ја јаснат основата: имало обуки за ученици и наставници, со содржина што – да, вклучува и копитари, затоа што тоа е дел од струката. Сè друго е кампањско ехо, каде партијата е пуштена да биде Владин глас.
До тогаш, поговорката останува опомена: ако јаваш дебата на „магариња“, не очекувај да стигнеш до политика за квалитет во образованието. Очекувај – уште магариња.
