Македонија не знае колку доктори колку сестри има

Министерството за здравство сè уште прави пресметка колку лекари, сестри и друг медицински персонал недостигаат по болници за да се добие „реална слика“ и да се направи распоредување таму каде што притисокот е најголем. Министерот Азир Алиу јавно призна сериозен недостиг и навестува дека без точни бројки не може да има разумна кадровска политика.

Парадоксот е очигледен: институциите зборуваат за „здравство од 21. век“ кое се потпира на податоци, интеграција и навремени реакции, но истовремено не располагаат со основниот регистар – попис на човечките ресурси по установи, специјалности и региони. Во говорите изминативе денови, ресорот ја истакна дигитализацијата како темел на систем што „анализира и реагира навремено“, што само уште понагласено ја открива празнината меѓу декларациите и теренската анализа.

Историски, алармите не се нови: уште во претходни години надлежни предупредуваа за дефицит на лекари – особено педијатри и анестезиолози – што се продлабочува со пензионирања, миграција во приватниот сектор и иселување. Но без официјален, редовно ажуриран попис, бројките остануваат проценки, а планирањето на специјализации, распределби и буџети – импровизација.

Следната критична точка е транспарентноста: јавноста нема увид каде точно недостига кадар, како се полнат празнините и колку брзо реагира системот. Ако Министерството навистина го гради „податочното“ здравство што го најавува, првиот тест ќе биде едноставен – да покаже валидиран попис на кадар по установа и специјалност, со јасни критериуми за приоритети и рокови. Дури тогаш дигитализацијата ќе значи повеќе од лозунг, а кадровските планови ќе се измеруваат според резултати, не според пресс-конференции.