Skip to content
Францускиот претседател Емануел Макрон ја внесе „клаузулата на реалноста“ во најавеното признавање на палестинска држава: отворањето француска амбасада во Палестина ќе се случи дури по ослободувањето на сите заложници што ги држи Хамас. Во интервју за CBS тој го опиша условот како „јасен“ и недвосмислен, потврдувајќи дека симболичните потези ќе одат рака под рака со мерливи безбедносни исчекори. Истовремено, Макрон предупреди против какви било планови за раселување на Палестинците од Газа, аргументирајќи дека тоа би го поткопало авторитетот на западните сојузници и меѓународниот поредок. Франција, според најавите, е подготвена формално да ја признае Палестина во координација со други западни партнери, чекор што веќе предизвика лавина дипломатски последици во регионот.
Во Изрел реакциите беа остри и брзи. Израелски министри сигнализираа дека признавањето на палестинската држава од западни земји ќе биде третиранo како чин што ја охрабрува „агресијата на Хамас“, а дел од кабинетот дури промовираше тврд одговор, вклучително и разгледување на еднострани мерки на Западниот Брег. Паралелно, претседателот Махмуд Абас го поздрави признавањето како „чекор кон праведен и траен мир“, рамка која и натаму останува оптоварена од фактот дека на теренот трае војна, разурнување и хуманитарна катастрофа.
Калибрацијата што ја прави Париз – признавање, но со условена институционализација преку отворање амбасада – е обид да се спои политичката порака со практичната безбедност. Француската логика оди по линија на „две држави, две одговорности“: меѓународна легитимација за палестинската државност, но и јасна обврска за ослободување на заложниците, како предуслов за дипломатска нормализација на терен. Тоа ја поставува Франција не само како гласен промотор на решение за две држави, туку и како актер што бара верификабилни чекори од сите страни пред да ги испорача симболичките дивиденди од признавањето.
Прецедентот што се наметнува од француската формула е поделен: за палестинската страна, амбасада во Рамалах или Газа би била силен знак на суверенитет; за Израел, условувањето со заложниците може да се чита како дипломатска потврда дека безбедносната агенда не е исфрлена од маса. Но расчекорот останува – Израел гледа на признавањето како на награда без гаранции за демилитаризација на Хамас, додека европски главни градови сметаат дека само политичка траекторија кон државност може да ја заклучи војната, со меѓународни безбедносни гаранции и реструктурирана палестинска власт.
Политичката аритметика на Париз ја зацврстува и европската оска кон „условена нормализација“: признавање и отворање канали, но со контролни точки – заложници, хуманитарен пристап, стоп за присилни дислокации, рестарт на политичкиот процес. Прашањето е дали ваквиот пакет ќе произведе деескалација или, обратно, нов циклус на тензии со владата на Нетанјаху, која веќе е под силен внатрешен и меѓународен притисок. На краток рок, извесно е само едно: дипломатските последици од признавањето ќе продолжат да се мултиплицираат, а отворањето амбасада ќе остане „замрзнато“ до исполнување на условот за заложниците – сигнал дека симболиката веќе не минува без безбедносни гаранции.