Skip to content
Струга доби своја мини-референдумска сцена пред локалните избори: градоначалникот Рамиз Мерко јавно застана зад независната листа за Општинскиот совет, наместо зад „партиската“ понуда на ДУИ. Образложението го стави на социјалните мрежи — „избор за граѓаните, од граѓаните“. Мерко ѝ сврте грб на раководната линија на Али Ахмети токму по циклус во кој партијата реши да не го кандидира за нов мандат и му ја препушти кандидатурата на коалицискиот партнер Зијадин Села. Со тоа, долгогодишниот фактор во струшката политика го претвора Советот во тест за влијание, паралелно на трката за градоначалник, и испраќа сигнал дека партиската дисциплина во „нивниот“ бастион не е гарантирана.
Овој потег ја отвора класичната дилема на сите силни локални „барони“ во партии со централизирани одлуки: дали лојалноста се мери кон центарот или кон локалната база. Поддршката за независна листа е најостра политичка валута што може да ја „размени“ актуелен градоначалник против својата матична организација, бидејќи токму Советот ги распределува дел од клиентелните и развојни полуги — буџетски амандмани, урбанистички приоритети, јавни набавки.
Ако независните направат двоцифрен резултат, Мерко ќе ја задржи тежината во преговорите за коалицирање по изборите; ако листата потоне, центарот ќе има аргумент дека „локалниот бренд“ без партиска потпора е преоценет. Во двата исхода, ДУИ добива непријатна вистина на терен: монолитноста е мит, а секое потценување на локалните мрежи чини гласови.
Ефектот не е само симболички. Во кампања во која ДУИ се обидува да изгради наратив за „единство и ЕУ-курс“, струшкиот раскол ја прави националната порака кршлива. Опозицијата ќе го користи примерот како доказ за внатрешна ерозија, додека коалициските партнери — формално или неформално — ќе бараат поголем удел во кадровските и програмските договори. На локално ниво, поддршката за независните носи и оперативни ризици: фрагментиран Совет може да го забави донесувањето на урбанистички планови, капитални проекти и меѓуопштински иницијативи (туризам, езерска заштита), што директно влијае врз секојдневјето на граѓаните. Но токму така се редефинира моќта: со пренасочување на легитимитетот од „партиската линија“ кон „личниот биланс и локалната мрежа“.
