Skip to content
Премиерот Христијан Мицкоски денеска порача дека Владата „не е против“ зголемување на минималната плата, но дека тоа мора да произлезе од „заедничка согласност“ меѓу работниците и работодавачите, постигната преку социјален дијалог и „врз основа на реалните економски можности“. Во изјава поврзана со седницата на Економско-социјалниот совет, тој нагласи дека не е за „наметнати решенија“ и дека одржлив раст на платите не се прави „преку ноќ“, туку преку продуктивност, инвестиции и конкурентност на компаниите.
Формулацијата звучи помирливо, но пораката е јасна: за минималецот, Владата прво ја гледа масата на која седат газдите и синдикатите. Тоа е класична позиција на „арбитер“ – државата да биде партнер, а не носител на конечната одлука. Во земја каде минималната плата е тема што директно одлучува дали семејствата ќе ја преживеат зимата без нов долг, ваквиот пристап се чита и како бегање од одговорност: кога е најчувствителното прашање, политиката се скрива зад „консензус“.
Токму затоа, критиката што со месеци кружи во јавниот простор повторно се активира. Опозицијата уште лани го опиша ваквиот став како „се прави дека не е од тука“ кога се бара повисок минималец, алудирајќи дека Владата има и законски и политички механизми да ја води политиката на плати, а не само да ја „следи“ дискусијата меѓу социјалните партнери. Денешната изјава, без оглед на дипломатскиот тон, повторно ја враќа дилемата: ако Владата не е таа што ќе ја преземе иницијативата, кој точно ја носи одговорноста кога компромис нема.
Мицкоски се обиде да ја постави темата во поширока рамка – раст што треба да се почувствува кај работниците, но да не ја „загрози“ конкурентноста на компаниите. И тоа е точката каде што реториката за продуктивност станува политички штит: секој притисок за повисок минималец лесно се префрла во приказна дека „економијата не може да издржи“, па одговорноста се разлева меѓу работодавачите, синдикатите и „условите на пазарот“.
Во практиката, работниците слушаат уште една порака: минималецот ќе порасне само ако се договорат тие што ја имаат моќта на масата. А кога преговорите се нерамноправни, „консензусот“ често станува друго име за блокада. Затоа и саркастичната формула „не знам, нисам одавде“ не е буквален цитат, туку политичка слика што се лепи кога државата се однесува како набљудувач – иако платата е јавна политика, не приватен договор.