Нагоро и околните области порано беа живи – сè додека фабриката каде што работеле поголемиот дел од жителите, не се затворила. Поради ваквата ситуација луѓето почнале масовно да си заминуваат.
Кога населението опаднало, една жителка, 65-годишната Ајано Цукими, почнала да прави свои кукли од партали. Нивната големина била пропорционална на човечкиот изглед. На почетокот нивната функција била да ги плаши враните во градината со зеленчук. Сепак, во реалноста, куклите почнале да ги заменуваат луѓето што заминале или умреле.

Ајано Цукими не користи готови шаблони. Секоја кукла е рачно шиена од материјали избрани од самата уметница. Таа ги создава со голема прецизност и внимание на деталите, вклучувајќи изрази на лицето, кои во некои случаи можат да изразат различни емоции. Интересно е што куклите се облечени во облека оставена од починати жители. Ова внимание на деталите ги прави куклите, во извесна смисла, „живи“ во очите на посетителите на селото.
Со текот на времето, опсесијата на мештаните со куклите станала толку голема што тие биле поставени буквално насекаде. Селото моментално е вештачки населено со околу 400 кукли, додека во него живеат само десетина живи луѓе. Секоја од куклите има име, возраст, личност и своја приказна. Жителите и минувачите се однесуваат кон вештачките ликови со екстремно почитување.

Поради депопулација, училиштето во Нагаро мораше да се затвори во 2012 година откако дипломираа последните двајца ученици. Во селото немаше деца. Останаа само старците, кои се чувствуваа удобно во присуство на куклите. Медиумите известуваат дека последното дете е родено таму пред околу 23 години. Училниците, сепак, не се празни. Тие се исполнети со десетина кукли кои личат на ученици кои, седејќи на своите клупи, го гледаат наставникот.
Гледајќи го мистериозното село, може да забележите, меѓу другото: постара жена која се грижи за гробовите на мртвите, маж кој пуши цигара, група постари луѓе кои разговараат додека чекаат автобус или тинејџер кој седи на брегот на реката, потпрен на куп дрва. Куклите се буквално насекаде. Клупата каде што некогаш го поминувал времето еден постар пар, сега, по нивната смрт, нивното место е заменето со кукли со нивните ликови.

Критична демографска состојба во Јапонија – населението се намалува
Во Јапонија, состојбата на жителите станува се подраматична секоја година. Во 2024 година, локалното Министерство за здравство ја оцени демократската ситуација како „критична“. Нагоро е само еден пример. Има се повеќе и повеќе вакви места во Јапонија, каде што луѓето одат на работа, а селата се се повеќе празни.
Властите честопати се одлучуваат за доста радикални решенија, како што е создавањето на таканаречените села-духови, каде што училиштата и другите објекти се веќе затворени. Во многу области има недостиг од млади луѓе, а процесот на стареење на општеството се продлабочува, што може да доведе до целосна маргинализација на одредени региони.

Сепак, Нагоро е специфична форма на сеќавање на луѓето кои веќе починале. За многу локални жители, тоа не е само симбол на „живот“ во селото, туку и форма на почит кон оние кои некогаш биле дел од оваа мала заедница со тажна историја.