Skip to content
На 1 декември 1990 година, работниците од британската и француската страна го пробија последниот слој карпа што ги разделуваше — момент што стави крај на повеќе од еден век идеи, планови и одложувања. Со тоа официјално беше завршено прокопувањето на тунелот под Ла Манш, колосален инженерски потфат кој за првпат физички ја поврза Велика Британија со европскиот континент.
Идејата за ваков тунел се појавувала уште на почетокот на 19. век, но политичките кризи, војните и техничките предизвици постојано ја одложувале реализацијата. Дури во 80-тите години од минатиот век британската и француската влада конечно се усогласија околу конечниот план.
Работа под морето
Изградбата на тунелот започна во 1987 година — истовремено од двете страни. Работниците користеа огромни механички бушилки со дијаметар колку еден авион, а секој засек во кредната карпа мораше да биде милиметарски прецизен за двата крака еден ден да се сретнат.
Иако јавноста го доживуваше проектот како спектакуларен, секојдневната работа била крајно ризична. Високата влажност, токсичните гасови и опасноста од продор на морска вода барале максимална претпазливост и напредни безбедносни протоколи.
Историскиот момент
Кога на 1 декември 1990 година британските и француските работници конечно се пробија едни до други, сцената имаше речиси исто толку симболично значење колку и техничко. Камерите го забележаа моментот кога британски работник ја протегна раката кон својот француски колега низ отвор широк еден метар.
Целиот свет тој момент го доживеа како симбол на отворање, соработка и уривање на физичките бариери што со векови ја обликувале европската политика.
Иако прокопувањето заврши во 1990 година, тунелот беше целосно отворен за сообраќај во 1994 година. Денес, Евротунелот е една од најважните транспортни артерии во Европа — низ него годишно поминуваат милиони патници и огромни количини товар.
Проектот остана еден од најсложените инженерски подвизи на 20. век и доказ колку меѓународната соработка може да ги помести границите на возможното.