Skip to content
Како што расте, бебето-куче ја тестира границата на светот со уста. Гризе зашто му никнуваат заби, зашто се возбудува, зашто сака игра, или зашто конечно нашло начин да ти привлече внимание. За сопствениците тоа знае да изгледа како „лошо однесување“, но најчесто е комбинација од нормален развоен период и недостиг од јасни правила. Добрата вест е дека ова е навика што се коригира – ако реагираш доследно, мирно и на време.
Прво правило е да не се претвораш во „коска за глодање“ во секоја игра. Кога кучето ќе те зафати со заби, прекини ја интеракцијата веднаш. Не со викање, не со трчање низ станот и не со мавање по муцката – туку со стопирање. Стануваш, се вртиш на страна, ги прекрстуваш рацете и му го одземаш тоа што го бара: вниманието. Дури и 10–15 секунди „тишина“ се силна порака. Ако упорно те следи и продолжува, излези од просторијата на половина минута. Пораката е проста: со заби играта завршува.
Второ, секогаш имај замена во рака. Бебе-куче не престанува да гризе затоа што му кажуваш „не“, туку затоа што му даваш нешто попаметно да гризе. Играчка за влечење, гумено глодало, конопче, или нешто безбедно за џвакање според возраста. Во моментот кога ќе тргне кон прстите, без драма му ја нудиш алтернативата и ја оживуваш играчката – не твојата кожа. Поентата е да научи каде смее да ја користи устата.
Трето, најчеста причина за „напади“ е преголема возбуда и замор. Бебешките кучиња често изгледаат како да имаат бескрајна енергија, но всушност брзо „прегоруваат“. Кога се преморени, стануваат похиперактивни и гризат повеќе. Решението е режим: кратки, контролирани сесии на игра и потоа пауза и сон. Ако забележиш дека гризењето е најлошо навечер или по долга игра, веројатно му треба одмор, не уште стимулација.
Четврто, внимавај како играш. Игра со раце, „борење“, штипкање со прсти и поттикнување да фаќа кожа – се училиште за гризење. Ако веќе има навика да те „лови“ по раце и нозе, префрли ја играта на играчки со дистанца: топче, фрли-донеси во кратка верзија, или влечење со јасни правила. Влечење е дозволено, но само ако знаеш да ја контролираш. Кога кучето ќе се занесе и ќе префати рака, играта се стопира. Кога е мирно и држи играчка, играта продолжува. Тоа е јазик што кучето го разбира.
Петто, награди ја меката уста и мирното однесување. Многумина казнуваат кога гризе, а забораваат да го „фатат“ моментот кога не гризе. Ако седи до тебе, те гледа, ти ги лиже прстите без да стега – тоа е момент за пофалба и награда. Така учи што ти се допаѓа. Тренингот не е само забрани, туку и насочување кон правилната опција.
Шесто, ако те гризе по глуждови додека одиш низ дома, третирај го како игра за бркање што мора да заврши. Застани веднаш, мирувај, не влечи нога. Потоа повикај го кај тебе и насочи го кон играчка или кратка задача – „седни“ и награда. Со тек на време ќе сфати дека грицкањето по движење не носи резултат, а смиреното приближување носи внимание и награда.
Седмо, избегнувај „традиционални“ казни што го влошуваат проблемот. Удирање по нос, притискање на муцка, „доминирање“, дерење или плашење може да создаде страв и недоверба, а кај дел од кучињата да направи гризењето да стане поинтензивно. Целта не е кучето да се плаши од тебе, туку да те разбере и да научи самоконтрола.
И конечно, има моменти кога гризењето не е само игра. Ако има знаци на болка, цвили при џвакање, има крвави непца, непријатен здив, одбива храна или е премногу раздразливо, можно е да има проблем со заби/непца или друг дискомфорт. Во таков случај, ветеринарска проверка е паметен чекор. Ако пак гризењето станува агресивно, со „закочено“ тело, ржење, фиксна зјапнатост и повторливи инциденти, тогаш е време да се вклучи професионален тренер со современ пристап.
Ова е период што минува, но не сам од себе. Се решава со три работи: јасна граница (играта стоп кога има заби), замена (секогаш играчка наместо кожа) и рутина (сон и кратки сесии). Ако бидеш доследен две до четири недели, обично разликата е драматична – и од „мала пирана“ добиваш куче што знае да се игра без да остава траги по рацете.