Skip to content
Истрагата на весникот „Њујорк“ се базира на пресретнати телефонски повици и пораки, интервјуа и детална анализа што укажува на врската помеѓу воените амбиции, финансиите и надворешно-политичкиот притисок.
Во центарот на мрежата се двајца поранешни генерали под меѓународни санкции, командантот на елитните единици на поранешниот режим, Сухејл ал-Хасан, и поранешниот шеф на военото разузнавање, Камал ал-Хасан. Според весникот, Сухејл ал-Хасан, познат по прекарот „Тигар“, се смета за еден од најбруталните команданти, а опозицијата го обвинува за напади врз цивили.
Истрагата покажува дека Ал Хасан од Москва одбива политичко повлекување и е најсклоен кон вооружен отпор. Од пролетта 2025 година, пораките од неговиот телефон укажуваат на формирање тајна воена структура. Весникот „Њујорк“ наведува дека регистрирал повеќе од 168.000 борци од алавитската заедница, од кои некои се вооружени со тешко и лесно оружје.
Според американскиот весник, Ал Хасан имал финансиска поддршка од Рами Маклуф, влијателен бизнисмен и роднина на Башар ал-Асад, кој се обидува да се етаблира како политички лидер на алавитската заедница од Москва.
Маклуф наводно им плаќал на борците плати од 200 до 1.000 долари месечно и се претставувал како заштитник на заедницата. Весникот проценува дека сојузот на главниот град на Маклуф и военото искуство на Сухејл ал-Хасан го формира јадрото на потенцијална „армија во сенка“ која ја чека слабоста на новата влада.
Во пораките, Ал Хасан наводно му се обраќа на Маклуф како на „врховен командант“. За разлика од него, Камал ал-Хасан, според весникот, повеќе се фокусирал на политички активности во странство. Тој стои зад таканаречената „Фондација за развој на Западна Сирија“, регистрирана во Бејрут, која, под маската на хуманитаризам, се обиде да ангажира американски лобистички фирми за да се залага за меѓународна заштита на алавитските области.
Ваквите потези, според „Њујорк тајмс“, ги загрижуваат дипломатите повеќе од самите планови на бунтот, бидејќи би можеле да го отворат патот за идејата за полуавтономен регион во Сирија. Во истрагата се споменува и Гајас Дејл, поранешен командант на елитната Четврта дивизија, кој учествувал од Либан во логистички операции и обиди за шверц на оружје, вклучувајќи беспилотни летала и ракети, во соработка со проиранските милиции.
Според весникот, Иран, исто така, обезбедил засолништа во Либан за поранешни сириски пилоти обвинети за воени злосторства, вклучувајќи го и поранешниот висок офицер на воздухопловните сили Мохамед ал-Хасури. Во таков безбедносен вакуум, заклучува весникот, лидерите на поранешниот режим се обидуваат да ги искористат стравовите на малцинствата и преостанатите мрежи на моќ.
Сепак, истражувањата покажуваат дека алавитската заедница не е обединета во својата поддршка на овие планови и дека обидите за обнова на мрежите се ограничени од внатрешни поделби и зголемен регионален и меѓународен надзор.