Skip to content
Во интервју за „360 степени“ на МРТ1, министерот Тошковски образложи дека, и покрај сомнежите поради временската згуснатост на настаните, „засега не може да се докаже поврзаност или организација“ зад пожарите. Го наведе списокот на критични точки во неколку дена – „Дрисла“, „Вардариште“, депонијата во Шуто Оризари и рециклаторскиот објект во Трубарево – како „ужасно сомнителни“ поради тоа што „гореа пет-шест многу ризични точки“ без територијална врска. „Нема совршено злосторство, да знаете. Има само несовршена истрага“, рече тој, нагласувајќи дека доколку имало докази за организирана шема, би следеле конкретни дејствија кон организирани групи.
Скопје ја поминува неделата меѓу чад и меѓу две спротивставени верзии на случувањата. Опозицијата тврди дека Владата ја покрива оперативната немоќ со наратив за „хибридни напади“, додека од друга страна првиот човек на МВР вели дека засега нема докази за поврзана организација зад серијата пожари. СДСМ обвини дека премиерот „измислува странски служби и хибридни удари“, а дека сопствениот министер за внатрешни работи, Панче Тошковски, фактички го демантирал и ја префрлил вината кон несовесност на терен. „Јасно како ден е дека ‘хибридниот напад’ е смешно алиби за неспособноста на Владата“, соопштија од партијата, додавајќи дека граѓаните ја плаќаат цената со својот воздух и здравје.
Кога беше прашан „кон кој центар на моќ“ се насочени сомнежите – термин што претходно го употреби и премиерот, сугерирајќи извор и во државата и надвор од неа – министерот одби да прецизира, повикувајќи се на предистражната и истражната постапка. Притоа, призна дека во случајот со Трубарево засега нема конкретно осомничен надвор од веќе приведените по други пожари. Разликата меѓу политичката формулација и оперативниот јазик на истрагата останува јасна: едното говори за „центри на моќ“, другото за „сомнежи без доказ за организација“. 360 степени
Оваа распукнатина во наративот не е само стилска; таа има последици врз довербата и врз дејството. Доколку државата навистина има разузнавачки индиции за хибридна операција, тогаш јавноста со право очекува видливи безбедносни мерки и институционална координација со временски рокови и отчет. Ако, пак, доминира сценарио на серија поединечни палежи, тогаш истото тоа јавноста има право да види форензика, акредитирани мерења и јавно објавени кривични постапки против конкретни сторители. Во двата случаи, временската линија на властите мора да се совпаѓа со тежината на нивните зборови.
Додека чадот и мирисот на изгорено се најбрзата вест, политичките формули без докази се најбавното решение. Земјата нема проблем со дефицит на „центри на моќ“ во говорите; има дефицит на проверливи факти во записниците. Во меѓувреме, секој ден поминат без јасни резултати е ден во кој граѓаните ја губат и довербата и воздухот.
