Унгарскиот министер за одбрана Кристоф Салај-Бобровнички денеска ја заостри добро познатата доктрина на Будимпешта за „стратешка автономија со отворени канали“, испраќајќи порака дека земјата „нема да избира помеѓу Исток и Запад, туку ќе бара врски помеѓу нив“ за да задржи простор за маневрирање и да ги оствари своите долгорочни цели. „Европската одбрана се темели на НАТО,“ рече тој, „но европските земји сѐ уште помалку се плашат од своите вистински противници отколку од гневот на сегашниот претседател на САД.“ Формулацијата е намерно провокативна: ја признава зависноста од Алијансата, но паралелно ја критикува политичката клима што, според него, ја демотивира Европа да ја преземе сопствената тежина во безбедноста.
„Европската безбедност е загрозена,“ продолжи Салај-Бобровнички, „не толку од личноста на американските лидери, колку од можноста европските земји да го изгубат својот стремеж да обезбедат сопствена одбрана.“ Во рамката што ја нуди, стратегијата на Европа треба да се гради врз „независност, приспособливост и поврзаност“ — тријада што се поклопува со конзистентниот унгарски речник за суверенитет, децентрализација и регионално вмрежување.
Пораката е и внатреполитичка и надворешнополитичка. „Унгарија е подготвена: и во НАТО и во ЕУ, цврсто го брани својот суверенитет, ги отфрла централизацијата и прекумерните регулативи, како и пристрасните критики што ја делат Европа,“ изјави тој. И ја дополни тезата со предупредување за соседи и партнери: „Оние во Источна Европа, кои сѐ уште немаат своја стратегија, порано или подоцна ќе се борат во странски војни.“ Ваквиот тон ја сместува Будимпешта во позиција на самостоен „пресметувач на ризици“: НАТО останува сидро, но државите — и особено оние на источниот раб на ЕУ — треба да калкулираат безбедносни избори што не се автоматски диктирани од геополитички блокови.
Министерот инсистираше дека унгарската геостратегија не се дефинира со „гласни зборови“, туку „со внимателни и добро осмислени чекори“. „Целта на Унгарија е јасна: повторно да ја направиме Европа силна,“ додаде тој, со нагласок на два столба: проширување на ЕУ кон Балканот и зајакнување на регионалната соработка. Во оваа архитектура, придвижувањето на проширувањето е средство и за стабилност и за поголема автономија на континентот, додека регионалните формати треба да го надоместат она што, според Будимпешта, Брисел го гуши со „централизација и прекумерни регулативи“.