Зошто Доларот е во постојан раст?

Иако Федералните резерви ги намалија каматните стапки и испратија сигнал дека може да следат уште кратења до крајот на годината, доларот неделава тивко, но упорно, добиваше на сила. Индексот на доларот се помести за 0,05% нагоре – до 97,64 поени. Валутната картина беше мешовита: еврото зема мал здив и го турна курсот на 1,1745 долари за едно евро, но јенот повторно попушти – доларот се искачи до 147,95 јени.

По дводневната седница во средата, ФЕД го симна референтниот опсег на 4,00–4,25%. Образложението беше јасно: пазарот на труд покажува слабеење, додека инфлацијата, и покрај забавувањето, останува тврдоглава – со ризик да се поттурне и од новите царини. Пазарите прво реагираа по учебник: доларот накратко омекна, индексот се лизна под 97. Но, како што се таложеа толкувањата, сценариото со „две кратења до Нова година“ почна да се чини претерано амбициозно. На крајот од неделата преовлада ставот дека ќе има уште едно, најмногу две намалувања – доволно за валутата повторно да добие поддршка.

Кога централната банка олабавува, зошто доларот расте? Одговорот ретко е еднослоен. Прво, реалните приноси во САД и натаму изгледаат подобро од европските и јапонските. И со пониски номинални стапки, ако инфлационите очекувања не паднат драматично, кросот помеѓу принос и ризик останува во корист на американските активи – а со тоа и на доларот. Второ, јенот и натаму живее под сенката на огромните диференцијали во приносите; носечките стратегии повторно се активни и го туркаат USD/JPY нагоре. Трето, еврозоната не успева да испорача убедлив растежен импулс кој би го префрлил вагањето во корист на еврото; движењето на EUR/USD беше повеќе технички здив отколку темелен пресврт.

Сликата е поширока од Вашингтон. Истата недела со сечењето на ФЕД, и Канада и Норвешка ги намалија каматите – знак дека повеќе развиени економии влегуваат во фаза на координирано олабавување за да го подмачкаат растот. Парадоксално, токму кога повеќето централни банки попуштаат, доларот често профитира: ликвидноста и длабочината на американските пазари остануваат без конкуренција, а во средина на геополитички пречки и тарифни неизвесности, инвеститорите инстинктивно посегнуваат по најликвидното засолниште.

Во наредните недели тонусот ќе го даваат трите исти прашања: дали јадрената инфлација во САД навистина се очитува понизок тренд; како се движи долгиот крај на американската кривина на приноси; и дали ЕЦБ и Банката на Јапонија ќе се осмелат на чекор што барем делумно ќе го затвори диференцијалот во корист на еврото или јенот. Дотогаш, приказната останува иста: ФЕД може да сече, но доларот – барем засега – не крои планови да абдицира.