Во Белград денеска се буди надежта

Во Тебе нема бесмисленост, ниту смрт.
Сјаеш како стар меч што е ископан.
Милош Црњански, Ламент за Белград

Студентите, учениците, граѓаните кои пешачеа од сите краишта на Србија се во Белград. Дојдоа сите да ја видат и слушнат, да ја покажат во Белград заразната енергија на цврстото верување дека овој град не мора да биде генијален локус на глупости каков што е сега.

Бесмисленоста на празното, обезлуѓено, Собрание, Влада која не е ни марионетска, се крие во хартијата на неубедливата оставка. Остспротива Собранието е срамниот камп, од синоќа опкружен со трактори без ознаки и возачи и со бодликава жица. Прв белградски логор по протераните нацистите. Или можеби има луѓе во него, не знаеме. Доколку ги има, тие се обезчовечени со понижувањето на ропскиот труд платен со (не)испрани пари, за легитимирање на воените злосторници и невиденото додворување на господарот на нивниот живот, совест и достоинство. А тој, откако ги населува, ги сведува на ров на својата одбрана. Што го напаѓа? Самата слика за бесмисленоста на животот во кој нема неограничено правило.

Сите возови во Србија се празни и мируваат. Тие беа парализирани од дојава за наводен експлозив. Под Белград стои воз без луѓе, Беовоз. На автопатот што води кон Белград – ненадејни работи каде што нема луѓе, нема работници.

По белградските улици се тркалаат вреќи со зли камења. Ги отстрануваат, а тие повторно никнуваат.

Целата оваа дехуманизација треба да го заштити него, претседателот на Републиката, од апсурдноста на иднината. Во Белград може да има работи, но луѓе не смее да има! Правеше се што можеше и неуморно, секој ден. Со суровата нечовечност на бесрамните лаги, во кои ги вовлекува жртвите на своите зборови и одлуки. Тоа јасно се виде на примерот на полицаец ранет во око со (полициска) палка. Жалеше за шаторскиот камп, под дождот, за оние на кои за него им беше платено со човечко месо и ги претставува како студенти жедни за знаење. Вети десетици апсења. Сите луѓе треба да се отстранат, сакам само да ги гледам работите, само зградите и кампот! Тој се сведе на суштество, сам меѓу сето она што го гледа како обични предмети на неговата сопствена моќ. Полицијата, смета тој, никогаш не е доволна и не е толку ентузијастичка како што тој мисли дека треба.

Затоа тој во овој момент врши невиден државен удар со злоупотреба и забрана за користење на ствари – инфраструктура за кои смета дека се негова лична сопственост.

Белград, како и секој град, има улици и згради кои не може да ги злоупотреби и луѓе во нив. И како што вели копнежот „Ламент за Белград“: таму нема ни бесмисленост, ни смрт. Има живот, и ново значење разбудено од надежта. И гостите и белграѓани ќе излезат на улица и покрај се, и покрај него. И Белград ќе свети, не како меч – мечот останува во неговата обвивка – туку како град од 21 век осветлен од безбројните светла на мобилните телефони на граѓаните собрани во човечкото општество. Додека суштеството само, опкружено со дехуманизирани чувари, во сета таа светлина го гледа само она што е помеѓу – Мракот.

Весна Ракиќ Водинелиќ

Преземен од Peščanik.net, 14.03.2025.