Skip to content
Музеј посветен на бездомниците ќе биде отворен за јавноста на 24 мај во Лондон, а идејата за негово основање произлезе од потребата да се привлече вниманието кон овој голем проблем со кој се соочува цела Англија. Според добротворната организација за засолништа и домување „Шелтер“ во оваа земја има најмалку 309.000 луѓе кои се бездомници.
Ситуацијата е најлоша во главниот град, каде еден од 51 лице е бездомник. Овие бројки го потенцираат проблемот за бездомништвото, особено во Лондон.
Затоа организаторите „првиот музеј на бездомници во светот“ го направија во главниот град.
Музејот на бездомништвото V&A има многу поинаков пристап. „Наместо макотрпно да избира артефакти, музејот „всушност не избира ниту еден од своите предмети“, објаснува ко-основачот Мет Тертл, кој го осмислил музејот заедно со својата сопруга.
Наместо тоа, вели тој, „предметите ги даваат различни луѓе, па затоа лицето кое го дава предметот на музејот е тоа што избира“. Овие субјективни податоци, истакнува Тертл, доаѓаат не само од луѓе погодени од бездомништво, туку и од „работници, креатори на политики, активисти и лекари“ и се централните наратори на приказната за бездомниците.
„Станува збор за раскажување поголема приказна за бездомништвото, некои од неправдите и политичките одлуки што продолжуваат да влијаат врз луѓето“, вели Тертл за „Еуроњуз Култур“.
На отворањето на изложбата „Како да се преживее апокалипсата“, покрај претставата е и колекцијата на Музејот, која вклучува предмети како што се стап за одење со двојна намена и заштитно оружје направено од две парчиња старо дрво.
90-минутната претстава, дизајнирана да биде интерактивна, е фокусирана на преобликување на стереотипите и илустрирање дека оние кои се погодени од бездомништво во многу случаи се принудени да бидат отпорни и досетливи, и можат да бидат најмудрите водичи кога станува збор за решавање на најитните проблеми со кои се соочува општеството.
Овие претстави, кои го засилуваат гласот на луѓето погодени од бездомништво, симболизираат уште една клучна разлика помеѓу овој музеј и „традиционалното“ музејско искуство: избегнување на етикетите и ставање моќ во заедницата.
„Многу е интерактивно и не бараме табли со етикети или пишан текст за да дефинираме значења“, наведува Туртл, додавајќи: „Во Музејот на бездомништвото, се оддалечуваме од идејата музејски наратор да понуди една голема приказна.“
Дури и самата зграда е избрана затоа што добротворната организација за бездомници, „Стритс Кичен“, смета дека можеби е добра за оваа намена.
Кога ќе одлучите да ја видите изложбата „Како да се преживее апокалипсата“, ќе забележите дека изложбата е отворена само во петок и сабота. Тоа е затоа што, како што објаснува Туртл, „тоа не е сè што прават“.
Покрај организирањето изложби што поттикнуваат на размислување, Музејот на бездомништво продолжува да работи директно на сместување на луѓето, обезбедување основни потреби и кампања за промени во оваа област, а воедно спроведува и активности како што се оброци во заедницата, клиники и групи за рехабилитација и закрепнување од зависност.
Тука лежи можеби највозбудливиот аспект на новиот простор: неговиот потенцијал не само да служи и да ја едуцира заедницата преку изложби, туку и да ја изгради.
„Новиот простор ни овозможува да градиме заедница. Ја заобиколува културата на „тие“ и „нас“ што може да се развие во бездомничка средина“, размислува Тертл и заклучува: „На настаните на Музејот на бездомништвото, не знаете кој е бездомник, а кој не, а така треба да биде. Тоа е противотров на сензационализмот што го карактеризира толку голем дел од разговорот за бездомништвото.“
