Климата сега е прашање на културна војна

Културната димензија на климатските аргументи се појави во најлошиот можен момент – момент кога и екстремната опасност од неконтролираните емисии и патот кон намалување на тие емисии се појасни од кога било

Пол КРУГМАН

Разбирањето на негирањето на климата порано изгледаше лесно: сѐ беше околу алчноста. Навлезете во позадината на истражувач кој го предизвикува научниот консензус, тинк-тенк кој се обидува да ја блокира климатската акција или политичар кој ги прогласува климатските промени за измама и речиси секогаш ќе најдете голема финансиска поддршка од индустријата за фосилни горива.

Тоа беа поедноставни, поневини времиња и ми недостигаат.

Точно, алчноста сè уште е главен фактор во антиекологијата. Но, негирањето на климата, исто така, стана фронт во културните војни, при што десничарите ја отфрлаат науката делумно затоа што не ја сакаат науката воопшто и се спротивставуваат на акцијата против емисиите од разумна опозција на сè што поддржуваат либералите.

И оваа културна димензија на климатските аргументи се појави во најлошиот можен момент – момент кога и екстремната опасност од неконтролираните емисии и патот кон намалување на тие емисии се појасни од кога било.

Малку бекграунд: Научниците кои почнаа да предупредуваат пред неколку децении дека зголемената концентрација на стакленички гасови во атмосферата на Земјата ќе има опасни ефекти врз климата се оправдани.

Во светот, јули беше најтоплиот месец досега, со разорни топлотни бранови во многу делови од земјината топка. Екстремните временски настани се зголемуваат. Флорида во суштина седи во топла бања, со температури на океаните на некои од нејзините брегови повисоки од температурата на телото.

Во исто време, технолошкиот напредок во обновливите извори на енергија овозможи да се предвидат големи намалувања на емисиите со мала или никаква цена во однос на економскиот раст и животниот стандард.

Во 2009 година, кога демократите во САД се обидоа, но не успеаја да преземат значителни мерки за климата, нивните предлози за политика главно се состоеа од стапови – ограничувања на емисиите во форма на дозволи што бизнисите може да ги купуваат и продаваат. Во 2022 година, кога администрацијата на Бајден конечно успеа да усвои главен закон за климата, тој се состоеше речиси целосно од моркови – даночни кредити и субвенции за зелена енергија. Сепак, благодарение на револуцијата во технологијата за обновливи извори на енергија, експертите за енергија веруваат дека овој пристап за добивка за сите без болка ќе има големи ефекти во намалувањето на емисиите на стакленички гасови.

Но, не ако републиканците можат да помогнат. Фондацијата Херитиџ го предводи обидот наречен „Проект 2025“, кој веројатно ќе ја дефинира агендата доколку републиканец ја освои Белата куќа следната година. Како што пишува „Њујорк тајмс“, тој повикува на „демонтирање на речиси секоја програма за чиста енергија во федералната влада и зајакнување на производството на фосилни горива“.

Што се крие зад овој деструктивен напор? Па, се чини дека „Проектот 2025“ е во голема мера осмислен од вообичаените осомничени – тинк-тенкови со фосилни горива како Институтот Хартленд и Институтот за конкурентни претпријатија кои многу години војуваат против климатските науки и климатските активности.

Но, политичката сила на овој нагон и веројатноста дека нема да има значајно несогласување во рамките на Републиканската партија ако републиканците навистина ја преземат Белата куќа, има многу врска со начинот на кој науката воопшто и науката за климата особено станаа фронт во културната војна.

За ставовите кон науката: Неодамна во средината на 2000-тите, републиканците и демократите имаа слични нивоа на доверба во научната заедница. Меѓутоа, оттогаш, довербата на републиканците опадна како што се зголеми довербата на демократите; сега има јаз од 30 поени меѓу страните.

Го видовме ефектот на овој антинаучен тренд кога вакцините против ковид станаа достапни: вакцинацијата беше бесплатна за јавноста, така што немаше економски трошоци за поединците, но сепак вакцинирањето беше нашироко перципирано како нешто што „експертите“ и либералните елити сакаа да го направите. Како резултат на тоа, републиканците несразмерно одбија да ги добијат своите вакцини и претрпеа значително повисоки стапки на прекумерни смртни случаи – смртни случаи над оние што вообичаено би ги очекувале – отколку демократите.

Дали некој сериозно се сомнева дека слични ставови ги поттикнуваат републиканците да се спротивстават на акцијата за климатските промени? Пред некој ден, мојот колега Дејвид Брукс тврдеше дека многу републиканци ја оспоруваат реалноста на климатските промени и се залагаат за фосилни горива како начин да се „навредат елитите“. Тој е во право. Погледнете ја хистеричната реакција на потенцијалните регулативи за шпоретите на гас, и иако е јасно дека специјалните интереси, хм, го разгоруваа огнот, имаше и силен елемент на културна војна: елитите сакаат да добиете индукциска плоча, но вистински мажи готват со гас.

Многу ме загрижува фактот што климатската војна сега е дел од културната војна. Специјалните интереси можат да направат голема штета, но може да се откупат или да се спротивстават со други посебни интереси. Навистина, важен дел од климатската стратегија на претседателот Бајден е идејата дека инвестициите во обновливите извори на енергија, кои растат по усвојувањето на неговото законодавство, ќе им дадат на многу бизниси и заедници удел во продолжувањето на зелената транзиција.

Но, таквите рационални размислувања од личен интерес нема да придонесат многу за да ги убедат луѓето кои веруваат дека зелената енергија е заговор против американскиот начин на живот. Така, културната војна стана главен проблем за климатските активности – проблем што навистина, навистина не ни треба во моментов.

Пол Кругман е професор на Универзитетот Њујорк и нобеловец по економија. Овој текст е објавен во „Њујорк тајмс“.

(Независен)