Skip to content
Пишува: АНА ВАСИЛЕВСКА
Не сакајќи да ја загуби позицијата на „филмски олигарх“, како единствен режисер кој на самиот себе си доделувал хонорари со вртоглави милионски суми, повластен пензионер од национална важност со загарантирани месечен приход во висина од две просечни македонски плати, вели дека не му е важен никој?
Бруката што ја приредува изигрувајќи „укажувач на корупција“ за која нема ниту еден утврден аргумент, додека истовремено самиот е под истрага за потрошени најмалку 900.000 евра за кои нема финансиски извештај во Агенцијата за филм на РСМ , станува проблем и тема со која веќе сериозно се занимаваат институциите на системот.
Не прави филмови за публиката, не работи за политички ниту за холивудски газди и во добра фаза е, вака режисерот Милчо Манчевски се пофали во интервјуто за телевизијата Н1.
Оваа изјава звучи најблаго речено контрадикторно во „фаза“ кога Манчевски ја замајува македонската јавност, декларирајќи се за политички прогонета жртва, претставувајќи ја РС Македонија како диктаторска Северна Кореја, за што во заблуда го доведе и Венецискиот филмски фестивал.
Бруката што ја приредува изигрувајќи „укажувач на корупција“ за која нема ниту еден утврден аргумент, а истовремено самиот е под истрага за потрошени најмалку 900.000 евра за кои нема финансиски извештај во Агенцијата за филм на РСМ, за изигрување конкурси и за испумпување стотици илјади евра државни пари на сопствени сметки во странство е проблем и тема со која веќе сериозно се занимаваат институциите на системот.
Сега не е јасно дали е во добра фаза, или пак е политичка жртва?
За каков политички прогон зборува Манчевски? Да се биде жртва на политички прогон, потребно е да се има политички став. Дали тој некогаш изнел став за некое важно политичко прашање за државата која минува низ деликатни промени кон европскиот пат? Секако дека не, како што никогаш во сите историски политички премрежиња немал апсолутно никаков став, вртејќи ја главата како сончоглед и климајќи кон секоја политичка гарнитура како „национален уметник“ кому државата му е доживотно должна. Никогаш не ја „препозна“ ниту немилосрдната корупција во 11 годишниот режим на Груевски, од кого сомнително му се доделувани многу пари, но ете, упорно бара некаква корупција таму каде што ја нема, за најмалициозно да ја прикрие истрагата која е насочена кон него и неговите фирми.
Користејќи го својот авторитет стекнат пред триесетина година со успехот на филмот „Пред дождот“, немилосрдно со децении го експлоатира буџетот на државата, снимајќи филмови со потпросечна вредност за што се изјасни и светската филмска критика.
Не сакајќи да ја загуби позицијата на „филмски олигарх“, како единствен режисер кој на самиот себе си доделувал хонорари со вртоглави милионски суми, повластен пензионер од национална важност со загарантирани месечен приход во висина од две просечни македонски плати, вели дека не му е важен никој?
Човекот кој немилосрдно лаже и ги користи личните контакти, веќе неколку години се занимава со неосновани пријави кон свои колеги, кон Агенцијата за филм, и ја манипулира јавноста, додека од касата на државата преку истоимената агенција само во изминативе 5 години доби 2,3 милиони евра.
Каде е Манчевски во континуираниот успех и добрата фаза на нашата кинематографија?
И така, тој упорно ја убедува јавноста дека Холивуд плаче за него , а европските продукции „се тепаат“ да вложат пари во неговите филмови, ама ете тој кутриот мора да снима со наши пари, според него „евтини, неконвенционални филмови“, кои не се наменети за никого, дури ни за публиката, додека тој „ужива во процесот на нивно создавање“.
И додека Милчо Манчевски ужива во својата „добра“, самобендисана фаза, во само еден ден ни стигнаа три исклучително важни вести за македонската кинематографија. Наши филмови се во селекцијата на Венецискиот филмски фестивал, во трка за европски Оскари, слушаме за дистрибуција на наш филм преку гигантот „Универзал пикчрс“, и ова е само дел од континуитетот на блескавите успеси што ги постигнува македонскиот филм, а меѓу кои одамна ги нема филмовите на Манчевски.
Овие убави вести се директен демант на хроничните хистерични пријави на Манчевски за нерегуларности во конкурсите и поделбата на средства од Агенцијата за филм. За жал, од успехот на националната кинематографија, помили му се подметнувањата, лажните клевети на негови колеги, негови доскорешни соработници, на државата.
Скромноста е доблест на „медените“ и дарувани уметници кои заслужуваат да се ослободат од прангите на предимензионираната и деструктивна вредност која ја создава Манчевски. А, институциите на правдата имаат одлична можност да си ја вратат разнишаната доверба кај граѓаните и итно да ги процесираат сите очигледни и евидентни криминални случаи на „жртвата“ која ужива во својата децениска привилегирана „добра“ фаза. (НоваТВ)
