Ако навистина сме луѓе, туѓото страдање нè обврзува повеќе од сопственото

Пишува: НЕНАД ЈОВАНОВИЌ

Понекогаш луѓето мислат дека нивните проблеми се најголеми. Реков „понекогаш“, не, мислев на „секогаш“. Луѓето мислат дека нивните проблеми се најголеми, бараат излез, бараат скривница. Понекогаш мислат дека животот е селфи, мислат дека е важно да се биде на плажа, да се гледа во зајдисонце, а потоа да се оди во првиот „плажен“ бар и испива Мохито. Го знаете она чувство: го чекате крајот на летниот ден, а во еден од баровите на плажа доаѓаат оние „кул“ момци и девојки кои се враќаат од „сурф“.

Неколку минути подоцна, сонцето ќе исчезне во морето, а младите ги оставаат своите вотки, пива и мохита на шанкот, ги уклучуваат своите смарт-телефони и како војска од андроиди, притискаат на копчето за да ги снимаат своите „машки“ мускули и „женски“ гради, така изложени на најголемата кич позадина на светот.

Потоа, загледани во своите телефони ја прегледуваат видео снимката на своето его кое го покрива заоѓањето на сонцето, видеото го закачуваат на социјалните мрежи и со лесен чекор се враќаат кај своите столови за да ги продолжат своите разговори и испијат своите коктели. Се враќаат на она место кога настапи моментот за совршено селфи.

А потоа од нигде-никаде те треска земјотрес.

Сликите, тој призор од земјотресот во Турција е страшен, чудовишен, лудачки. Деца, млади и стари, затрупани под блоковите на зградите ни сведочат за неверојатна човечка трагедија. Скролам на мојот телефон за да го погледам тој призор во кој, за неколку секунди, зграда се руши до темел. За неколку секунди завршуваат тие интимни и лични истории на семејства кои никогаш нема да ги дознаеме. Се руши еден свет во жарнот наречен природна катастрофа. Понекогаш, во наплив од туѓо страдање, мислам дека на ваков начин, последните 500 години човечка историја, ќе се избрише за само неколку секунди.

Има нешто стоички во тоа човек да ја истрпи својата судбина (или трагедија); но нема ништо благородно во тоа да се премолчи туѓата мака и страдање. Оној што е спремен туѓата трагедија да ја премолчи заради сопствена корист помош му нема. Постојат трагедии, постојат мерки на ужасот пред кои, чувствуваме, молчиме или исклучително внимателно зборуваме.

Додека јас ги типкам овие зборови и сум жив, што значи дека сум во некоја смисла и среќен, луѓето во Турција ги оплакуваат своите мажи, синови и ќерки. Количината на среќа и количината на солзи е стална и непроменлива. Денес сме среќни додека другите плачат. Утре ќе плачеме ние. Сета слава на овој свет е ништо.

Ако дозволиш славата да те понесе, ако се соживееш со неа, ниско си паднал. Секоја трагедија е трауматичен упад во Реалното што го растура симболичкиот оквир. Многу страшни трагедии видовме последниве години: корона, војната во Украина, а сега и страшниот земјотрес во Турција. Христ стигнува предоцна за живите, човечката правда стигнува предоцна за мртвите. И едното и другото како да ни се лизга од рацете, протекува низ прстите, испарува во бесконечноста.

Ако веќе не постои ништо друго реално освен раните и страдањето, тогаш тие нека бидат сврзно ткиво за братството меѓу луѓето на овие две земји: Северна Македонија и Турција.

Вечно сум им благодарен на нашите луѓе и институции кои безрезервно им помагаат на луѓето од Турција кои ги зафати страшна трагедија. Тие наши луѓе, за некои од нас непознати херои, ја заслужуваат мојата вечна почит и воодушевување.

Има нешто кое сите џелати на овој свет не го разбираат.

Раните се добри, раните се свети.

Затоа што раната е, велеше големиот Руми, место во кое светлината влегува во тебе.

Извор: Frontline