Скопје пред дилема: со старото или со новото

Скопје ја влегува во тивката изборна сабота со јасна поларизација на понудите. Орце Ѓорѓиевски ја затвори кампањата со повик за „масовна, референдумска излезност“ и ветување дека следи четиригодишен „практичен“ зафат: раздвижување на јавните претпријатија и отпочнување на застоените проекти. Пораката му е мобилизациска, со акцент на ред, функционалност и брзина – предлог да се врати основната услуга како мерка за успех на градската власт.

Наспроти тоа, Амар Мециновиќ се обврзува на натпартиски мандат ако победи – градоначалник што води дијалог со јавноста, а не со штабови. Воедно, најавува судска битка за личните податоци поради јавно обелоденетиот ЕМБГ за време на кампањата: принципиелна линија дека приватноста и владеењето на правото се тест и за изборниот процес и за институциите. Неговата рамка е „трета опција“ против дуопол, со апел дека по недела политичката сцена во Скопје не смее да изгледа исто.

Зад слоганите стои суштинско прашање: градот да избере управување како сервис – со механика на претпријатијата и календар на проекти – или управување како раскин со партиските навики, со одврзување на извршната функција од партиските вертикали. Изборот е и вредносен и практичен: кој модел побрзо враќа доверба во услуги што се мерат секој ден – превоз, чистота, јавен простор – и кој создава одржлива политичка култура зад тоа. Во недела, Скопје гласа меѓу две дијагнози за исти симптоми. Разликата ќе се мери по утрото следниот ден, во редовите на автобуските станици и во функционалноста на градот, а не во салите за пресови.