Skip to content
Во ледените езера од метан и етан на Титан, најголемата месечина на Сатурн, научници на НАСА гледаат механизам со кои може спонтано да настануваат микроскопски меурчиња — везикули — со двослојни клеточни мембрани. Таквите структури се сметаат за важен чекор кон формирање протоклетки, иако средината на Титан е радикално различна од земјината.
Титан е единствениот познат свет по Земјата со стабилни течности на површината, но наместо вода, неговите езера и мориња се составени од јаглеводороди. Од мисијата „Касини“ знаеме дека таму постои активен „метански циклус“: испарување, облаци, дожд и ерозија што ја прекројуваат површината. Сончевата енергија ги разложува молекулите во густата азотно-метанска атмосфера, а нивните фрагменти повторно се поврзуваат во посложени органски соединенија — плодна почва за хемија што води кон поголема комплексност.
Клучниот елемент во предлог-процесот се амфифилните молекули — соединенија со „двојна природа“ што тежнеат кон самоорганизирање. Во нашата водна средина тие граделе двослојни мембрани; на Титан, покажува моделот, амфифилите можат да се наместат на површината на микрокапки и на езерската површина. Кога капката, подигната од прскање дожд или бран, ќе се сретне со површината, двата слоја се спојуваат и затвораат мал волумен течност — се раѓа стабилен везикул со мембрана.
Со тек на времето, многубројни такви везикули би се разнесувале низ локвите и езерата, би се судрувале и „натпреварувале“ за ресурси. Самото нивно постоење би сведочело за раст на редот и комплексноста — предуслови за појава на жив систем, без да тврдиме дека таму веќе има живот.
Следната фаза за разумно тестирање на овие идеи е „Dragonfly“ — автономен роторкрафт на НАСА што ќе слетува и ќе лета меѓу повеќе локации на Титан. Иако езерата не се директна цел и не е планиран инструмент што директно би ги детектирал везикулите, мисијата ќе ја мапира површината, ќе мери атмосферски и геофизички параметри и ќе ја процени потенцијалната населивост на оваа необична средина.